Vuruldular, ölmediler,
Gençlik nedir bilmediler,
Ölse bile solmadılar,
Bizimkiler, bizimkiler.

Bükülmedi bilekleri,
Bir bir oldu, dilekleri.
Şimdi Rabb’in melekleri,
Bizimkiler, bizimkiler.

Özge renkli bir fasıldır,
Yekpare aşktan hasıldır,
Kaybedilmiş bir nesildir,
Bizimkiler, bizimkiler.

Tan yerini kanattılar,
Yeri göğü oynattılar,
Yurdu baştan donattılar.
Bizimkiler, bizimkiler.

Bir körpecik sevgililer,
Tomurcuklar, taze güller,
Yaseminler, karanfiller
Bizimkiler, bizimkiler.

Yoruldular, hem yordular.
Zalime karşı durdular,
Dünden hesabı sordular.
Bizimkiler, bizimkiler.

Aşktan yana inlediler
Kalplerini dinlediler
Seda olup çınladılar
Bizimkiler, bizimkiler.

Kırmadılar gönülleri,
Ağlattılar bülbülleri.
Saf göz yaşı, alın teri.
Bizimkiler, bizimkiler.

Gönül, Hak’tan sevgi diler.
Bizimkiler, bizimkiler.
Mezarlık dalında güller,
Bizimkiler, bizimkiler.


Orhan Seyfi ŞİRİN