Kimi zaman insanın dili tutulur, kelimeler boğazda düğümlenir. Yazmak isteseniz de eliniz gitmez, kalemi oynatamazsınız parmaklarınızla… Ne kafanızı toparlayıp iki laf edebilir, ne de iki cümle yazı yazabilirsiniz…
Her şeyi unutursunuz. Ama o acıyı asla unutamazsınız. Kafanızdan silip atamazsınız…
Böyle mi olacaktı!
Kemal Abi ansızın aramızdan çıkıp gidecek miydi? Bizi böyle yalnız mı bırakacaktı?..
21 yıldır tanırım…
O hep umutluydu, hep heyecanlıydı.
Ufuk Ötesi Gazetesi’ni kurarken ki heyecanını hatırlıyorum. 7 yıl geçti Kemal Abi, aynı heyecanı yaşadı, aynı heyecanla son nefesini verdi.
Basın Birliği Derneği’ni kurarken de çok umutlu ve heyecanlıydı. Biz ilk günkü heyecanımızı ve umudumuzu kaybetmemize rağmen o hiçbir zaman yılmadı, heyecanını kaybetmedi…
Gazeteciliğe ilk adımını attığı 1985 yılında fotoğraf makinesi ve çantayı omzuna sırtladı. Vefat ettiği son saniyeye kadar da ne çantasını, ne de fotoğraf makinesini bıraktı…
Kemal Çapraz ile ilgili anlatacak çok şey var, ama şu an sözlerim O’nu anlatmaya yetmiyor.
Cenazedeki görkemli kalabalık Kemal Çapraz’ın doğruluğunu, dürüstlüğünü, güvenirliliğini, gazeteciliğini ve insanlığını anlatmaya yetti zaten.
Kemal Çapraz’ın çok seveni vardı… Kemal Çapraz’ı tanıyıp da sevmeyen hiçbir Allah’ın kulu yoktu…
Ama kendisi, Türk Milleti’nin birlik ve bütünlüğüne kastedenlere, Türk devletinin bağımsızlığını ve bölünmezliğini hedef alanlara düşmandı…
İşsiz kaldı, parasız kaldı… Gün geldi parasızlıktan Ufuk Ötesi’ni abonelerine geç ulaştırabildi…
Ama hiçbir zaman yılmadı, çizgisini değiştirmedi… İlkelerinden asla taviz vermedi. Bu yönde yapılan teklifleri de elinin tersiyle itti… AB fonlarıyla beslenmedi, kirli ilişkilerin içine hiç girmedi.
Kendi ifadesiyle hep kurşun kalem oldu. Hiçbir zaman AB fonlarının veya başkalarının doldurduğu mürekkeple yazan dolma kalem olmadı. Ufuk Ötesi’nde de hep kurşun kalemle yazılar yazıldı… Dolma kalemleri gazeteye sokmadı… Yanına bile yaklaştırmadı…
Kemal Abi, çok erken bıraktın bizi… Sensiz hayat daha zor olacak.