Esasında bu kavga Osmanlının son dönemlerinden tevarüs eden, Türkiye Cumhuriyeti kurulduktan sonra da son 30–40 senedir “sağ- sol” diye ad değiştiren bir hizipleşmenin şimdi yeniden devlet yönetim kadrosuna sirayet etmiş halidir.
“Erk”i elinde tutma kavgasıdır.
Bu illetin tarih boyunca tedavisi olmamıştır, bugün de yoktur.
Sanmayın ki artık 1980 öncesindeki gibi “sağ – sol” diye birbirini boğazlayan öğrenciler yok.
Bugün -bir araya gelip- o günün yanlışlarını konuşan üç beş uç örnek sizi yanıltmasın.
O günün gençleri bugünün yöneticileridir.
Ve de bastırılmış öfke ve hınçları olanca yoğunluğuyla fırsat beklemektedir.
Devlette bir şekilde yetki sahibi olan bu zihniyet yetkisini ideolojisine ram etmiş ve şahsında, bulunduğu konumu da kurumu da icraatı da politize etmiştir.
Bu “hınç” fitnesiyle yetişen bu ülkenin evlatlarının –büyük çoğunluğu – ne acı ki yönetici olduğu konumunu, karşısındaki farklı düşünenden hıncını almaya ram etmektedir.
Öğrencilik yıllarından beri beyninde yaşattığı ideolojisi ne ise bugünkü imkânını o ideoloji arzusuna göre kullanma peşindedir.
O bakımdan böyle bir hıncı yaşatan kişi için milletvekilliği, bakanlık, başbakanlık, cumhurbaşkanlığı, anayasa mahkemesi, yargı, medya, rektörlük, sendika… Aklınıza ne kadar kurum ve kuruluş gelirse hepsi birer “mevzii” konumundadır.
Bu makamlara bir şekilde gelen dünün gençleri, kendini birer “mevzii” kapmış gibi hissetmektedir.
Hepsinin birinci önceliği kapmış olduğu mevziiyi ne pahasına olursa olsun korumak, ikinci önceliği de karşı mevziiye hâkim olanı ne pahasına olursa olsun o mevziiden uzaklaştırmaktır.
Sonra o mevzii de ele geçirmek.
O bakımdan hiçbiri, ne bulunduğu veyahut hücum ettiği mevziinin –makamın, kurumun- yara alacağını ne de itibar kaybedeceğini düşünmektedir.
Bu fitne, bu ideolojik kin illeti sebebiyle Türkiye’de her şey formalite haline gelmiştir.
Esas olan birbirine tahammül edemeyen zihniyete sahip kimselerin birbirine düşmanlığıdır.
Gündemden hiç düşmeyen türban konusu örneğine bakalım. Düşünebiliyor musunuz?
Bir Cumhurbaşkanı (Sezer’in) atadığı tüm rektörler sanki tornadan çıkmış gibi türbana karşı tavır alanlardan oluşurken aynı makamda diğer Cumhurbaşkanı (Gül’ün) atadığı tüm rektörler tornadan çıkmış gibi türbana tavır almayanlardan oluşmuştur.
O zaman “Cumhurbaşkanlığı” makamını dolduran “Cumhurbaşkanı”nın ve “Rektörlük” makamını dolduran “rektör”ün “makamlarını” ideolojisi dışında değerlendirdiği söylenebilir mi?
Hukukta bile alınan kararlar hem karar alıcılar hem karara muhatap olanlar açısından aynı şekilde tarafgir değerlendirilmektedir.
Yine gündemdeki gözaltı süreçlerinde aynı “gazeteci”, aynı “politikacı”, aynı “kumandan” için bir zihniyet “kahraman” sıfatıyla övgü yağdırırken bir başka zihniyet “vatan haini” gibi taban tabana zıt bir yergiyi esirgememektedir.
Bazıları “Ne yani muhalifine fırsat mı verecekti?” diyebilir ki bu zihniyet ideolojik radyasyona maruz kalmış zihniyettir.
Demek ki Türkiye’deki bütün kurum ve kuruluşlar “kurum” olmaktan çıkmış, kişilerin ideolojisini yerine getirmek için değerlendirilen bir mevzii olmuştur.
Bu bir ideolojik illettir.
Bu illet sebebiyledir ki, bireysel başarı söz konusu olmaktan çıkmış, liyakat yok olmuştur.
Aksine bir ideolojinin içinde olmak bireysel tüm hataları da gizlemeye yetmiştir.
Çünkü sosyal dokuyu kamplara bölen ideolojiye ait üst kadro ve liderler kendi tarafında olanın yaptığı en fahiş hataya bile göz yumar iken karşı taraftan birinin tartışmasız başarısına bile leke sürebilmektedir.
Dolayısıyla Türkiye Cumhuriyetinde verilen kavga laiklik, türban, cumhuriyet, şeriat gibi kavram kavgası değil, bu kavramların arkasına sığınarak karşıt düşünceyi bertaraf etme ve yönetim “erk”ini elinde bulundurma kavgasıdır.
Ergenekon denilen ve önü arkası belli olmayan süreç de temelde aynıdır.
Bu düşünce iflah etmez bir illettir. Bu illetten kurtulmak mümkün değildir.
Osmanlı bu illet sebebiyle cihan devleti olma kudretini yitirmiş ve yok olmuştur.
Türkiye Cumhuriyetinde de bu illet sebebiyle devlet yönetimi çözümsüzlüğe kilitlenmiştir.
Bize üçyüz yıl öncesinden bu fitneyi atanlar şimdi etrafımızdaki coğrafyayı şekillendirirken, biz hala birbirimize “haddini bildirme”nin –güya- hazzını yaşıyoruz.