Bölgedeki vatandaşlarımızın da devlete ve dolayısıyla barış ve kardeşliğe alkış tutması birlik beraberlik açısından son derece sevindirici bir tablodur.
***
Ben bu yazımda devletin yalnızca terörde değil her alanda halkın sorunlarıyla ilgilenmek ve aksayan kısımlara çözüm üretmek durumunda olduğu konusuna değinmek istiyorum.
Bu arzu ettiklerimiz bir devletin sosyal devlet olması için olmazsa olmazlardandır.
Başbakan Erdoğan’ın sosyal güvenlik sistemine el atmış olması, gerçekten sekiz milyon emeklinin ve yaklaşık yirmibeş milyon çalışanın geleceğini yakından ilgilendiren bir konudur.
Sosyal güvenlik sisteminin 1994 yılından bu yana 851 milyar dolar açık verdiğini belirten Başbakan, sistemin yeniden yapılandırılmasının zorunlu olduğunu söylüyor “Bizler bu reformları yapmazsak Türkiye 20-30 yıl sonra iflas noktasına gelecektir” diyor.
Başbakan 1990'lı yıllarda gerekli düzenlemelerin yapılmadığını da belirterek, “Geçmişte siyasi atmosfere hakim olan popülizm, rehavet ve kısa vadeli çözümler sosyal güvenlik sistemini ciddi ölçüde tahrip etmiş ve ağır bir yük bırakmıştır” tespitinde bulunuyor.
E, yıllar içinde uygulanan popülist politikalarla sosyal güvenlik kurumları üç kişinin primiyle bir kişiye bakacak hale getirilirse bu sistem tabii ki çöker.
Emekliler de tabii ki boğuluyoruz diye feryat eder. Dileriz bu soruna gerçekten köklü bir çözüm getirilir.
***
Sosyal devlet olabilmek için olmazsa olmazlardan biri de vatandaşını global sermayenin hışmından koruyacak tedbirleri de almaktır.
Bu bağlamda kredi kartlarındaki birikmiş borçlanmalar 2001 yılında yaşanan krizin kat kat üzerindedir.
Kredi kartı ve tüketici kredisi sebebiyle ipin ucunu kaçıran halkı bu global sermaye kıskacından kurtarmak gerekmektedir.
Maalesef bana göre “bilinçsiz” değil, çaresiz, nâçar kalmış tüketiciler bankalara müracaat etmektedir. Bugün bir emeklinin hem de beş yıllık maaşına birden göz diken uluslararası sermayeli bankalar vardır. Öyle ki, daha emekli olmasına bir yıl kalan insanların dahi emekli olduktan sonraki maaşına aç kurtlar gibi göz dikmektedirler. Cazip imkân sunuyormuş gibi kredi verip sonra da faiziyle fazla fazla tahsile yönelmektedirler.
Dolayısıyla günübirlik geçim sıkıntısında bunalan vatandaşın üzerinden faizle bankacılık yapmak istenmektedir.
Öte yandan aynı sıkıntı kredi kartı borçları için de söz konusudur. Yapılan istatistiğe göre 19 –28 Aralık arasında 788 milyon YTL artarak 91 milyar 353.1 milyon YTL’ ye ulaşmıştır.
Bu niçin böyle olmuştur?
Halk bir taraftan tüketime yönlendirilmektedir. Açın bakın bütün yazılı ve görsel medyada yer alan reklâmların yüzde 90’ı tüketime yönelik abartı reklâmlardan oluşmaktadır.
Öyle ki, utanmadan, “sizde bu yok mu vah vah” demeye getirilen reklâm senaryoları evlerin başköşesinde insanların beyinlerine sokulmaya çalışılmaktadır.
Bir taraftan da insanların önüne enva-i çeşit kredi kartı ve tüketici kredisi avantajları (!) sunulmaktadır.
Henüz sosyal olamayan devlet ise çalışanına dahi kaşıkla verip kepçeyle alma sarmalından kendini kurtaramamıştır.
Böyle olunca da vatandaşını bu global kıskaçtan kurtaracak tedbirleri de düşünemez haldedir. Olan yine bu global rant mücadelelerinde vatandaşa olmaktadır.
Dolayısıyla gerek hükümetin, gerek mecliste sosyal güvenlikle ilgili kurulacak komisyon üyelerinin Türkiye’deki bu garabeti görmesi ve çıkacak yasalarda global güçlerin menfaatlerini düşündükleri kadar kendi ülkesinin insanının menfaatini de bir nebze düşünmeleri ve buna göre karar çıkartmaları gerekmektedir.