“Çıktı Otranto’ya pür-velvele Ahmed Paşa,
Tuğlar varsa gerektir Kızılelma’ya kadar” (Yahya Kemal)

Yazdıkları okuduklarından on kat daha fazla olan kalemşorlar adeta canları sıkıldıkça bu konuya sarılıp asırlardır Türk milletinin zihninde müstesna bir yeri olan “Kızılelma” kavramını olumsuzlamaya çalışıyorlar. Kızılelma hedef sahibi olmak demektir, adalet demektir. İnsanın şahsi menfaatlerini düşündürtmeyen bir değerler sistemine ve ahlak anlayışına bağlanması demektir. Kızılelma, tarihteki tecrübesi de dahil olmak üzere unutturulmak istenen Türk Cihan Hakimiyeti Mefkûresidir.
ÜŞÜMEDİLER Kİ DÜŞÜNSÜNLER...
Böylesine müstesna kavramlarla “dalga geçmek”, sevmeyi bilmeyen “Çürük Elmalar”ın işidir. Hayatta samimiyetle hiçbir şeyi sevemeyecek şekilde yetişmiş ve böylece yaşamış olanların biricik vazifesi, bir türlü bağ kuramadıkları “aidiyet” alanlarını kemirmektir. “Çürük Elmalar” içinde yaşadıkları toplumla kader birliği etmediler. Türkiye 20. asırda iliklerine kadar üşürken hiç bir zaman üşümemiş, Türkiye’nin neden üşüdüğünü düşünmemiş ve maalesef kendi geleneğini de inşa etmiş bir yabancılaşma anlayışıyla karşı karşıyayız.
“Çürük Elmalar”a sırada hangi değerimiz var? diye sormaktan kendimizi alamıyoruz. Toplumsal hafızanın hangi taşını yerinden oynatmaya kalkacaksınız?
Güncel bir örnek vermek gerekirse: Son yıllarda milletimizin Çanakkale’ye artan ilgisi yine böyle “Çürük Elmalar” tarafından tartışma ve kamplaşma konusu haline getirilmek istenmiştir. İmtiyazları yanlarında olmadan nefes bile almak istemeyen “Çürük Elmalar” Çanakkale Zaferi gibi tarihimizin çok önemli bir dönüm noktasının sınırlı törensel anmaların ötesine geçerek Türk toplumunun geniş kesimlerince benimsenmesini de hazmedememişlerdir. Hazmedilemeyen şey, Kızılelma kavramını asırlarca zihinde muhafaza eden ruh gücünün Çanakkale’de tekrar harekete geçmiş olması, insanımızın orada kendini bulmasıdır.
KIZILELMA NASIL PARLAR?
“Çürük Elmalar”ın verdiği zararı herkesin anlaması için Kızılelma’nın yeniden parlaması gerekmektedir. Bugün Kızılelma’yı mat gösteren şey ise bazı “Çürük Elmaların” bu kutlu kavramı yazının başından beri dikkat çektiğimiz “Çürük Elmalar”a malzeme verecek şekilde kullanmalarıdır. Bir tarihten önce veya sonra değil kendisini bildi bileli Türkiye’nin kaderini bütün varlıklarıyla hisseden ve yaşayanların onlar kadar kendilerini ifade etme imkânı olmadı. Değerlerimiz bir bir tahrip edilirken nerede olduklarının, nelerle meşgul olduklarının muhasebesini doğru dürüst yapmayanların şimdi her türlü platformda ön plana çıkma gayretlerini hayretle izliyoruz. Kimseler ortada yokken milli düşünceyi temsil eden referans isimlerimizin her fırsatta eleştirilmeye ve küçük düşürülmeye çalışılması da işin üzüntü verici bir tarafıdır.
Samimi olan görür. Gerçekten bir şeyler yapmak isteyen değerleri fark eder, hakkında konuştuğu toplumun kültürünü anlamaya gayret eder. Dinler arası diyalog ve misyonerlik gibi konularda ahkâm kesen birçok kişinin İslamiyet hakkında ne düşündüğünü bilmiyoruz. “Avrupa Birliği’ne Hayır”, “Kıbrıs Elden Gidiyor!” diyen bir başkası aynı konuşmasında “Başörtüsü gericiliktir, üniversiteye sokulamaz” diyebiliyor. Oysa verdiğimiz şehitlerin anneleri-kardeşleri onlar. Böyle büyük çelişkilerden toplumu saracak fikirler ve organizasyonlar beklemek pek gerçekçi olmasa gerek. Bu durumda, Arvasi Hoca’nın “Ana Caddesi”ni hatırlamanın ve hatırlatmanın tam zamanıdır. Ve Ömer Seyfettin’in hikâyesindeki gibi, bildiği zannedilen ama bilemeyenleri geçtikten sonra, bilmediği zannedilenlere sormak istiyoruz: Kızılelma Neresi?