Kitapta “Bir milyon Ermeni’yle 30 bin Kürt’ün lafı mı olur ?.. Biz Türkler, altı milyon Laz’ı, dört buçuk milyon Çerkez’i ve üç milyon Abaza’yı da katletmiştik” diyeceğim... Gerçi o tarihlerde Türkiye’nin toplam nüfusu bile bu kadar değildi ama, kimsenin bu çarpıcı habere değgin “rakamsal ayrıntı”ya girmeyeceğinden eminim.
Dostlar bağışlasın!
Bana ne! Bana ne! Şu Nobel denen şeye aday olabilmek için başka bir seçeneğim yok! Göreceksiniz, yıldızım birden parlayacak... Yerli-yabancı tüm medya üstüme üşüşecek, röportaj isteyecek... Bir dönemin ANAP’lı maliye bakanı gibi, ben de “Röportaj ücretim 5.000 dolar” deyip yolumu bulacağım... Ayrıca, bir Nobel Eebiyat Ödülü adayına çok para gerek. Derin tarih bilgimden yararlanmak isteyen üniversiteler konferansa çağıracak; Claudia Roth’un onuruma vereceği akşam yemeğine uçakla gidilecek. Tüm bunların yol gideri, giyim-kuşam gideri vb...
Biliyorum, sofradan kalkıp lavaboya gittiğimde, Roth peşimden gelip koridorda sıkıştıracak: “...Doğrusu Reyman’cığım” diyecek, “ben Lazlarla, Abazalarla, Çerkezlerle pek ilgilenmiyorum. Bana Kürtlerden söz et. Orhan Pamuk’un dediği gibi 30 bin Kürdü katlettiniz mi ?..”
Şimdi, kadıncağızı üzmek olmaz! Ne de olsa yemeğe çağırmış. Mutlu etmek gerek.
“Laf aramızda Roth’cuğum” diyeceğim, “Orhan Pamuk’un matematiği zayıftır. Gerçek rakam, bir kaynağa göre 300 bin, bir başka kaynağa göre 600-700 bindir.”
Roth, “mağdur Güneydoğu” edebiyatına büyük katkılarda bulunacak bu bilginin sarhoşluğuyla boynuma sarılacak; lavabodan dönen Madam Mitterand bizi sarmaş-dolaş görünce, ben “Merak etmeyin Madam, bir şey olmuyor, zaten tipim değil” diyeceğim; Roth kızararak durumu açıklamaya çalışacak...
Bana ne! Bana ne! Nobel edebiyat Ödülü’ne “aday” olmak istiyorum. Bu yıl olamasam, “...Aslında bir milyon değil, yedi buçuk milyon Ermeni katletmiştik” kozumu gelecek yıla saklıyorum. Diaspora ne yapar eder, o ödülü bana verdirir...
Bana ne! İstiyorum işte!..