Ulu ağaçları kutlu sayanlara, “Yaş kesen baş keser” diyenlere, “Kıyamet kopmak üzere olsa bile ağaç dikin” diyen bir dinin mensuplarına bu sözler saygısızlık değilse nedir?..
Allahını seven söylesin: Benim bu özenti lâflara, bu ithal mallarına ihtiyacım mı var?!!
Ne mutlu bana ki Türk yaratıldım,
Gönlümün en yüksek gururudur bu;
Ne esir edildim, ne de satıldım,
Türk benliği, Türklük şuurudur bu.
İshak REFET
DÜNYADA TABİATI KORUMANIN ÖNCÜSÜ KİMDİR?
Sloganlar yayılıyor:
“Doğayı koru, yeşili sev”
Kimi sözler söyleniyor:
“Çiçek dalında güzeldir”
“Çiçekleri koparmayınız!” vb. vb.
Ulu ağaçları kutlu sayanlara, “Yaş kesen baş keser” diyenlere, “Kıyamet kopmak üzere olsa bile ağaç dikin” diyen bir dinin mensuplarına bu sözler saygısızlık değilse nedir?..
Allahını seven söylesin: Benim bu özenti lâflara, bu ithal mallarına ihtiyacım mı var?!!
1950’li yıllarda dünyanın “gelişmiş” sayılan ülkelerinde bile “tabiatı koruma” düşüncesi tartışılırken bir Türk bilim adamı çıkar ve Türkiye’de bu işin öncülüğünü yapar.
Hani bu milletin “zekâsı kıt””tı?!! Allahtan korkmadan, kuldan utanmadan, vicdanı sızlamadan bu hezeyanları savuranlar “Kaç nasiye vardır çıkacak pak ü dırahşan” mısrasındaki “nasiye”yi nisvan (=kadın) sananlar, komiksel ve gülünçsel yazarlar, Meydan Larousse’da “1947 Cenevre Tıp Kongresi’nde Türk tıbbının ve kendi ilminin kudretini gösterdi” diye anılan, “behçet hastalığını buluşu” dolayısıyla 1975 Tübitak ödülüne lâyık görülen Ord. Prof. Dr. Hulusi Behçet (İstanbul 20.2.1889-a.y. 8.3.1948)’e dil uzatıp Prof. Dr. Hasan Yazıcı’dan, hem de Cumhuriyet Bilim’de ağzının payını alan, “Mark Twain’den aparıp kısalttığı hikâyeye imza atan “keçi hırsızları”, dürtüldükleri belli olmayan yerde hortlasınlar...
Herzevekillerle uğraşmayı bırakıp gelelim “tabiatı koruma”ya... Evet, yukarıda söylediğimizi bir yol daha tekrarlayalım:
Tarih:1950’li yıllardır... “Dünyanın merkezi” kabul edilen, “gelişmiş” sayılan ülkelerde bile “tabiatı koruma” (Çevreyi değil!.. Aradaki farka lütfen dikkat edilsin.) henüz t a r t ı ş ı l ı r- k e n, (bugün nurlar içinde yattığına inandığımız) bir Türk bilim adamı Prof. Hikmet Birand (Karaman 1904-Ankara 1972) çıkar, bir avuç ormancı ve ziraatçıyla ülkemizde tabiatı korumanın bayrağını açan öncülerden olur. O yılların en deneyimli, ileri görüşlü bitkibilimcisi Prof. Birand, eserlerinden de anlaşıldığı gibi memleketi köşe bucak gezer... Bir gezgin gibi boş bakışlarla değil; bilerek, inceleyerek, severek, duyarak, anlayarak, yaşayarak yaptığı bu gezilerde elde ettiği bilgilerin bir bölüğünü kitaplaştırır... İnanılamayacak, anlatılamayacak, doyulamayacak bir Türkçeyle... O ne kalemdir ki, bilimsel meseleleri herkesin anlayabileceği bir özellikte dile getirir... İnanılacak şey değildir! Öğrencilerinden Prof. Dr. Tuna Ekim “Görüp hissettiklerini, herkesin soluk almadan okuyacağı bir hâle getirecek bir şekilde yazıya dökmesi, o kişinin herkeste bulunmayan bir özelliğini ortaya koyar. Prof. Birand, tarihimiz içinde bu özelliğe sahip nadir kişilerden olduğunu bu ölümsüz iki kitabıyla göstermektedir” derken göklere dek haklıdır.
Ekim hoca, alçak gönüllülüğün son kertesinden ses veriyor:
“Son yirmi otuz yıl içinde ben ve bazı botanikçi, zoolog meslektaşlarım, gelişen teknolojinin nimetlerinden de yararlanarak, rahmetli hocamızdan daha çok yer görmemize rağmen, gördüklerimizden elde ettiklerimizi bir türlü halkın anlayabileceği tarzda yazılmış yayınlara dönüştüremediğimiz için hayıflanır durur, çok üzülürüz. Bilimsel bulgular dışında, halkın gerçekten işine yarayacak olanlar bizlerle birlikte toprak olup gidecektir.”
Aziz hocam, Ekim hocam;
Hayıflanmanıza, üzülmenize hiç gerek yok; yeter ki yazmaya devam ediniz. Bağışlamanıza sığınarak şunu da söylemek isterim: “O güzel kaleminizden bizi yoksun bırakmaya hakkınız yok.”
Tübitak bir vefa örneği gösterip Birand hocanın ölümünden 30 yıl sonra 2 eserini son derece güzel bir biçimde, üstelik sudan ucuz bir fiyatla okuyucuya sunmakla kalmayıp kitabın arka kapağına şu notu düşmeyi de ihmal etmiyor:
“Basılı fiyatından farklı satılamaz.”
Aziz vatan toprağı, dalı yaprağı, havası suyu, goncası çiçeği, börtü böceği nasıl sevilir ve nasıl sevdirilir?... Bu meseleler bir şaheser hâlinde nasıl ortaya konur?... Merak edenler, Birand’ın Alıç Ağacı ile Sohbetler ve Anadolu Manzaraları’nı lütfen okusunlar. Bu kitaplar Gökçek Türkçemizin şaheserlerinden değilse bize de istediklerini söylesinler.
“AB’ye Uyumlu”
El oğlunun giyeceğimizden yiyeceğimize, bağımızdan özümüze (bahçe), saçımızdan sözümüze, külümüzden közümüze burnunu sokmadığı yerimiz, karışmadığı işimiz kalmadı. Devr-i dilârâ-yı Tayyib’de sad hezar hacalete muhatab olmamız kifayet itmemiş olsa gerektir ki, başımıza bir musibet daha geldi: “Kurbanların AB’ye uyumlu kesilmesi” !!!
Bunu gören bazı dostlar sordu:
“AB namazımıza, niyazımıza, abdestimize, orucumuza, iftarımıza, sahurumuza ne zaman karışacak?!!”
Mâniler
Gönlümüzün hevesi
Hoştur tizi ve pesi
Gücümüze güç katar
Yahşı Tebriz’in sesi
Güller biter mi Mine?
Bülbül öter mi Mine?
Mâniler beşe vardı
Bilmem yeter mi Mine?
