Aynı tarihte “Bir KİT’in başına batık bir bankerin getirildiğini, bir bakanın halasını o güne kadar hiç prim ödemediği emekli sandığından maaş alabilmesi için bir devlet dairesine atadığını, Vakıflar Bankası Genel Müdürünün 20 yerden maaş aldığını” yazanlar vardı.
Çok değil, on yıl kadar önce bunlar yazıldığında bizlerde saf saf “karanlık iyice çöktüğü zaman bu iş nasıl başladıydı diye düşünenler olacak. O zaman vizyon sahibi olmanın, köşeyi dönmenin, yükselen değerlerin, globalleşmenin ardında ne dolaplar döndüğünü, ne pislikler saklandığını anlayacaklar ama atı alan haramiler de Üsküdar’ı çoktan geçmiş olacak” diye sızlanıyorduk.
Kanunların, ensesi kalın olana işlemediğine işaret ederek “Devlet madem ki toplumun varlığı, bağımsız ve hür yaşaması için gereklidir. O halde hiçbir zaman ve hiçbir şekilde yıpratılmamalı, ona olan güven sarsılmamalıdır. Fert ile devlet arasındaki uzlaşmayı sağlayan âdil bir hukuk düzeni kurulmalıdır. Devletçilikten uzaklaşma bahasına belirli şahıs ve zümrelerin çıkarı için işleyen bir düzen düşünülemez.” Diyorduk.
Yıllar hızla gelip geçti. Adı geçen o sinsi hastalıklar ekonomiyi içinden çıkılmaz hale getirdiği gibi sosyal yapımızda da onulmaz yaralar açtı. O zamanlar hemen herkes değişimden bahsediyordu. Ama neyi nasıl değiştirecek, kim değiştirecek bunu da bilen yoktu. Kimisi değişimin, ileride bir istikrara kavuşmak için gerekli olduğunu, o yüzden değişim istediğini ileri sürüyor kimi de istikrarın sürekli ve düzenli değişimden ibaret olduğunu düşünüyordu.
Her köşebaşında bir engel ile karşılaşan, her aşamada önüne yeni bir problem çıkarılan halkımız gün geçtikçe umudunu yitiriyor, günlük sıkıntılardan bunaldığı için ne ile, nasıl savaşacağını bilemez hale geliyor ve yoğun politik manevraların etkisiyle kendisini maddi ve manevi yönden çıplak bırakanların yanında yer alabiliyordu.
Bu arada Türkiye, gelir dağılımı en bozuk 10 ülkeden biri oluyor, ürettiği mal ve hizmetlerin değeri 5 milyon nüfuslu Norveç’inkinin altına düşüyor ama birileri çıkıp sihirli bir değnek ile bu işlerin bir çırpıda halledilebileceğini rahatça söyleyebiliyorlardı.
ÇİTOSAN dahil çimento fabrikaları gerçek değerinin %60’ının altında satılıyor, BOĞAZİÇİ Hava Taşımacılığı 7 milyon dolara Air Lingus’a devredilebiliyordu. O tarihte bankada 6 milyon doları ve depolarında 4 milyon dolar değerinde yedek parça olduğu biliniyordu.
TELETAŞ, USAŞ gibi kurumların yabancı sermayeye blok halinde satışları büyük bir beceri gibi gösteriliyordu.
Özelleştirmede “verimliliğin artışı” temel ilke olarak alınması gerekirken bir an önce verip kurtulmak zihniyeti hâkim oluyordu.
Bütün bunları hatırlatışımızın sebebi, son zamanlarda yolsuzlukların, özellikle banka hortumcularının üzerine gidildiği gibi bir izlenim uyandırılmasıdır. Bu işin planlı, programlı bir şekilde ve hiçbir baskıya aldırmadan yapılması halinde bütün dürüst vatandaşların desteğini alacağından şüphe yoktur. Ancak iyi niyetli beklentilere rağmen basit politika hesaplarına alet edildiği görülürse büyük bir hayal kırıklığı yaratır. Belli kişi ve şirketlerin üzerine gidip aynı suçu işleyen diğerlerinin görmezlikten gelinmesi daha da adaletsizliğe sebep olabilir.
Bir de “Geciken adalet, adaletsizliktir” deyiminde belirtildiği gibi bu konuları sürüncemede bırakmayıp zamanında sonuçlandırma hususunda son derece titiz davranılmalıdır.
Milletin hakkını vurgunculardan tahsil edemeyip bunun ceremesini vatandaşlara çektirme yanlışından kaçınılmalıdır.
Bundan böyle yazılarımızda neyin yanlış olduğundan çok nasıl olması gerektiğini belirtmeye çalışacağız.
Böylece tarihteki diğer devletlerimizin çöküşünün asıl nedenlerini gözönüne koyarak ülkemizde ve dünyada kurulması kaçınılmaz olan gerçek “Yeni Dünya Düzeni”nin esaslarını belirleme gayreti içinde olacağız.