Kasım 2008

Ö T E S İ

 

11.10.2024 



Ölçü

 
Cem Sökmen

Düşünce birliği


En mühim sıkıntımız hafızasızlığımızdır. Hafızasını kaybetmiş bir insan sokağa bırakılsa nereye gideceğini ne yapacağını bilemeden döner, dolaşır. Tarihini, tecrübelerini unutmuş olan bir toplum da sağlam bir duruşa sahip olamaz, yaşadığı hayata da hakim olamaz. Asıl yapılması gereken asırların biriktirdiği büyük tarih tecrübesiyle ilgili bir bakış açısı geliştirmek ve yaşadığımız medeniyet ve kimlik buhranını çözmeye yarayacak zerre kadar bilginin dahi peşine düşmektir.

Şimdilerde bütün dünyaya yayılmış eğitim paradigmasıyla, “tarihin sonu” tezleriyle, medya ile oluşturulmuş kamuoyuyla farklı bir sesin duyulmasını istemeyen bir zihniyetle karşı karşıyayız.
A. Hamdi Tanpınar “Milliyet, devamdır.” diyor. Bu devamlılığı sağlayacak temel unsurları bilmeden neyin mücadelesini yapacağız? Bunları bilmeden, okumadan, araştırmadan, düşünmeden varılabilecek nokta ancak yabancılaşmadır. Türkiye’de yerli bir duruş sergileyebilmek için, orijinal düşünceyi ve bize ait bakış açısını ortaya koyabilmek için medeniyet eksenli düşünmeyi gerçekleştirebilmiş olan herkesi tanımak, anlayabilmek gerekiyor. Erol Güngör’ü, Necip Fazıl’ı, Nurettin Topçu’yu, Peyami Safa’yı, Yahya Kemal’i, A. Hamdi Tanpınar’ı, Cemil Meriç’i, S. Ahmet Arvasi’yi, Samiha Ayverdi’yi, Mehmet Kaplan’ı, Atsız’ı tanımadan, okumadan hangi milliyetçilikten, hangi muhafazakarlıktan, hangi yerlilikten bahsediyoruz? Biz bu insanları ve eserlerini bilmeyince fikir üretmek yerine günlük, aktüel hadiseler üzerine çene yormaktan başka birşey yapamayız. Her tarafı kaplayan yüzeyselliğe, samimiyetsizliğe, geçiştirmelere dahil olmak kendi kafasıyla düşünmenin yollarını araması gereken insanlar için kendi kendini baltalamak demektir. Bu zaafiyetin neticesinde birbirinden farklı olduklarını zanneden insanlar modaların, Pop Star’ın, Biz Evleniyoruz’un, en son çıkan cep telefonunun etrafında birleşiyorlar.
Kalıplarda yaşayanlar değer üretemezler. Hem yeni hem de kalıcı olanı ortaya koyamazlar. Bu saydığımız isimler önlerine konulan kalıplara takılıp kalmadıkları için tefekkür insanları olabilmişlerdir. Şahsi gayretleri, anlayışları, arayışları, sabırla yürüyüşleri, sahip oldukları ufuk genişliği onları başkalarından ayırmıştır. Bu isimleri hiçbir şekilde yerli düşünmek iddiası olmayanlar kadar tanırsak milliyetçilik bizim için vasıta değil gaye haline gelir.
Okumak burada varolmanın, kafa bağımsızlığının anahtarı olarak gözüküyor. Yerli düşünceyi sekiz-on tane kelimeden oluşan bir slogan çerçevesine hapsetmek en başta bu topraklarda asırlarca milletimizin hayatına kaynaklık etmiş değer yargılarını aşındırır. Bu aşınma da gerçekten hissederek “BİZ” diyebilmeyi zorlaştırır. Gerçekten içi dolu bir şekilde “BİZ” diyebilmek için düşünen ve düşünce üreten insanların takipçisi olmalı, onların hakkını vermeli ve çoğalmaları için çaba göstermeliyiz. İçimiz dolu olmazsa ancak nöbete benzer tepkiler verebilir ve kalitede değil sayıda birlikteliğin resmini ortaya koyarız. Aynı dili konuşabilmek, aynı kelimelerden farklı manalar çıkartmamak için, okumak, düşünmek zorundayız. Artık insanlar televizyonda gördüklerinin dışında bir gündeme sahip olamadıkları için şifahi kültürün insandan insana eğitimi gerçekleştiren kuvveti ve faydası neredeyse ortadan kalkmıştır.
Şu anda bütün bir toplum olarak adeta böbrek hastalarının diyalize bağlı hayat sürdüğü gibi, televizyona bağlı, onu olmazsa olmaz hale getirmiş durumdayız. İnsandan insana eğitim ortadan kalkınca kimse kimseden şahsiyetine katkı sağlayabilecek bir şeyler öğrenemiyor. Öğrenemeyince de hiç kimse hatırlanmıyor, hafızasızlık, unutma ve geçiştirme hayat tarzı haline geliyor.
Böylesine boşlukta, zihnen intihar etmiş şekilde yaşayan insanlar haliyle değerlerin hakkını teslim etmiyor, kalıcılığın peşinde olan insanları anlayamıyor, hatta insan ilişkilerindeki asgari ölçüleri bile bilmedikleri için rahatsızlık meydana getiriyorlar.
Bu boşluktan bizi ancak şahsi gayretimiz ve okumak kurtarabilir. Kültürün ana kaynağı olan kitaba, ama satılmak için değil gerçekten okunmak için yazılan kitaba sarılmalıyız.


ufuk@ufukotesi.com

Bu yazı toplam defa okunmuştur.

Ufuk Ötesi Gazetesi'nde yayınlanan yazı, haber ve fotoğraflar kaynak gösterilerek iktibas edilebilir.

UFUK ÖTESİ.COM

BU YAZIYI TAVSİYE EDİN

Adınız  Soyadınız

E-posta adresiniz
Arkadaşınızın e-posta adresi

 

Yazdır  - Sayfanın Başına Dön 

 

 Sayı :79

 KÜNYE
 
 ARŞİV
 
 ABONELİK
 
 REKLAM
 
 
  YAZARLAR
 Ali Arif Esatgil
Bayrak gibi yaşamak...
 Alptekin Cevherli
En zor yazım…
 Doç. Dr. Fethi Gedikli
Şimşek gibi çakıp geçen ülkücü
 Dr. Yusuf Gedikli
Sevgili Kemalciğim, candaşım, kardaşım, arkadaşım…
 Kemal Çapraz
Son söz...
 Olcay Yazıcı
Asil Neslin Son Temsilcisi: Kemâl Çapraz
 Bayram Akcan
“BOZKURT” Kemal ÇAPRAZ
 Aydil Erol
Bu çapraz, kimin çaprazı?!!
 Şahin Zenginal
Sensiz hayat zor olacak
 Ünal  Bolat
Sevdiğini Türk için seven Alperen
 Hayri Ataş
“YA BÖYLE ÖLÜM DEĞİL Mİ ERKEN”
 Mehmet Türker
Türk Dünyasının dervişi
 Mehmet Nuri Yardım
Kemal Çapraz diye bir kahraman
 Prof Dr. Ali Osman Özcan
Ufuk Ötesinde Çapraz Ateş
 Orhan Seyfi Şirin
Çapraz doğuştan ‘Reis’ti
 Rasim Ekşi
Kardeşim Kemal’in Vasiyeti
 Dr. Orhan  Gedikli
Sevgili Kemal Kardeşimin Ardından
 Özdemir Özsoy
Seni unutamayız
 Dr. Ünal Metin
“Ufuk Ötesi” yaşıyor
 Aybars Fırat
Kastamonu Beyefendisi
 Süleyman Özkonuk
Öteki Ufuk
 Coşkun Çokyiğit
Kemal Çapraz “Tek Ağaç”lardandı
 Zeki Hacı ibrahimoğlu
30 yıllık dostumdu
 Baki Günay
Kırım Meclisinde Kemal Çapraz sesleri
 Ahmet Tüzün
İz Bırakan
 Cem  Sökmen
Metropoldeki dâvâ adamı: Kemal Çapraz
 Hüseyin Özbek
Kemal Bey
 Asuman Özdemir
Sermayeye kurban gittin…
           
       
 
   

Karahan 2002