İlerici, medeni, çağdaş, aydın vs. gibi kavramların içi boşaltıldıktan sonra şimdide milli kelimesinin içi boşaltılmaya çalışılıyor. Şimdi artık kapitalizmi savunan insanlar da milliyetçi olarak kabul ediliyor.
İçimizde bizim hakiki manasıyla Türk milliyetçisi zannettiğimiz bazı aydınlar da bu şekilde düşünerek liberalleşti.
Kapitalizmin doruk noktasını yaşadığı Türkiye'de, geçmişin allı şanlı solcularıyla birlikte bizim milliyetçi dediğimiz bazı aydınlarda kurtuluş yolu olarak liberalizmi seçti. Tanınmış yılların dava adamları bir bakıyorsunuz ki meselelere sinsi kapitalist mantıkla yaklaşıyor.
Başkalarını eleştirmekten kendini eleştirmeyen, yaptıklarını, fikirlerini sorgulamayan
bir milli aydın kesimi türedi içimizde. Bunlar kendilerini eleştirilmez kabul ederler, başkalarını da eleştirmekten hiçbir meseleye ciddi çözüm bulamazlar. İşin kötü tarafı bunlar ne o taraftalar ne bu taraftalar.
Aslında onlar iki camii arasında kalmış beynamaz gibiler. Bir taraftan kapitalist bir mantıkla hayatını idame ettirirken, bir taraftan da yazılarında ve konuşmalarında milli olmaktan, milli ülkülerden bahsederler.
Onlar aslında milliyetçilik konusunda saman alevi gibidirler. Milli mesele olunca mangalda kül bırakmazlar sonra da kapitalizmin ürünü olan popüler kültürün bütün alametlerini sergilerler. Pop Star adlı yarışmasındaki kişilerin şecerelerini ezberlemişlerdir neredeyse.
Onlar her zaman köşedeki makamları işgal ederler. Yaptıkları ciddi bir faaliyette yoktur. Oğulları bile kendilerinin çıkardığı kitapları, dergileri okumazlar. Çocukları, ellerinde son model cep telefonları, altlarında arabalarla insanlara hava atarlar. Sonrada babaları onları bir devlet
dairesine aldırdı mı onlardan iyisi yoktur. Ondan sonra hortumculara kızarlar, kendi yanlışlarını hiç akıllarına getirmeden. Onlar hep önde olmak isterler. İnsanlar yalnız onların kitaplarını okusun, gençler yalnız onları bilsinler. Nefisleri akıllarının önüne geçtiğinden yaşayan gerçek milli aydından zerrece bahsetmezler. Onları takdir etmek şöyle dursun onların kitaplarını hata aramak için okurlar. Hep geçmiştekilere atıfta bulunurlar Gökalp'e, Atsız'a vs. çünkü yaşayanlara
tahammül edemezler. Bir vakıfta konferans gibi faydalı şey varsa çevresindeki gençlere oraya gitmeleri için bir telkinde de bulunmazlar. Çünkü o gençleri kendi havarileri gibi görürler. Bu aydınlar nedense her görev için ideal insanlar sanırlar kendilerini. Falanca bu işin ehlidir diyemezler. Çünkü dava arkadaşını hep kendisine rakip olarak görür. Bunlar kendi yakın çevresindekileri üniversitelere asistan veya doktora öğrencisi olarak alırlar. Bilgili olmasına, araştırmacı olmasına gerek yoktur, nasılsa hatıra binaen alınmışlardır. Sonra da solcu
ve gayri milli aydın takımını memlekete zarar verdi gerekçesiyle yerden yere vururlar.
Vehhabilere ve Taliban gibi sapıklara kızarlar ama aslında bu aydınların hayatında İslam'a yer yoktur. İslam hayatlarının bütünü hakim olmadığından sözleriyle fiilleri arasında zıtlık vardır. Din adına ahkam keserler, iki dakika sonra tekrar asıllarına dönerler. Kendi şahsında İslam'ı yaşamayan bir aydının bu konuda söyleyeceği bir şeyde yok aslında. Din vicdani bir
meseledir fakat milliyetçi olmanın da şartları vardır.
Popüler kültür onun bütün değerlerini alt üst etmiştir aslında. Onlar geçmişten gelen mirası yemektedir uzun bir süredir. 80'li yıllar onların en büyük sermayeleridir. Konuşmalarında muhakkak o dönemi anlatırlar. Çünkü davaya ne kadar hizmet ettiği ortaya çıksın. Onlar aslında hep o yıllarda
yaşarlar. Akıllarında hep o yıllar vardır. O yılların ateşiyle hareket ederler. Bazıları da şartlar değişti bahanesiyle kol kola girerler liberallerle, kendi gençlerine vermedikleri değeri, kabul görme hissiyle onlardan esirgemezler.
Bizler içimize sinsice giren kendine milliyetçi, ülkücü, Türkçü gibi sıfatlar yakıştıran bu liberal aydınları uyarmanın tam vaktidir. Bunlar kim mi? Siz yada çevrenizdekilerden biri!