İşgalden sonra zamanın kozmopolit İstanbul’unun gayrimüslim azınlıkları her türlü çılgınlığı, her türlü şirretliği yaparlar. Beyoğlu başta olmak üzere birçok semt İşgalci devletlerin ve Yunan bayraklarıyla süslüdür. Zamanın Pera’sında dükkan tabelasından daha fazla Yunan bayrağı göze çarpar. Şeşkaza yolu Pera’ya düşen Türk subaylarının, polislerinin şirret palikaryalarca apoletleri sökülür, yüzlerine tükürülür. İstanbul’un Türk kesimi işgalin, yabancı çizmesinin, ulusça aşağılanmanın ne demek olduğunu unutulmaz acılarla yaşar.
Gayrimüslimler sınır tanımaz bir arsızlıkla şımarır, İşgalci güçler Türk’ü aşağılamak, ulusal onuru kırmak için hiç bir fırsatı kaçırmazken, sömürge ahalisi muamelesi gören Türkler ikinci bir Kıble olarak yönlerini Ankara’ya,Anadolu’ya dönmüşler, oradan gelecek zafer müjdesi için dua etmektedirler.
İşgal İstanbul’unun Boğaz’ın iki yakasını mesken tutmuş, yaşam tarzı ve ruh olarak milletten kopmuş, Tanzimat’ın teslimiyetçi, Batı hayranı atmosferinde yetişmiş asalak kesimi ise durumdan hiç de şikayetçi değildir. İstanbul’un kreması diyebileceğimiz, refah içinde yaşayan, Levanten ruhlu bu kesim, kendi aralarında bir tür itibar yarışı içindedirler. yalılarında, köşklerinde, kasırlarında işgal subaylarına parti vermekte, onurlarını, iffetlerini bu subayların çizmeleri altına sunmaktadırlar.
Davetlerin en itibarlı subayları zamanın süper gücü İngiliz subaylarıdır. Onları Fransız subayları takip eder. Bunları evinde ağırlayamayanlar ise “Kimine talih, kimine Kör Salih”hesabı İtalyan zabitiyle idare etmek zorunda kalır... Bu soysuz takım, birbirlerine hava atmak için bu tür davetlerle günlerini gün ederken, Mütareke Basını diye tarihe geçecek olan Babıali yazar bozarları da, işbirlikçiliğin en aşağılık örneklerini sergilemekte, İşgalcilere her gün methiyeler düzmektedirler. alçalmanın en uç örneklerini o günlerin gazete koleksiyonlarında görmek mümkündür. (Gelecek Kuşaklar’ın günümüz medyasını
nasıl değerlendireceğinin de ipuçlarını tabiki ! ). Bu ağır, boğucu, zehirli havada bir avuç namuslu, vatansever kalem erbabı Ankara’yı, Milli Mücadele’yi ölümler, sürgünler pahasına sonuna kadar destekler.
Bahsettiğimiz soysuz takımın, Sadrazam Damat Ferit’ten, Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendi’den tutun da, İngiliz Ajanı Sait Molla’sına kadar bir alay resmi ve sözüm ona sivil kesimden sefillerin kurduğu bir SİVİL TOPLUM ÖRĞÜTÜ vardır: İNGİLİZ MUHİBLERİ CEMİYETİ.
Şura-yı Devlet azası Sait Molla 20 Mayıs 1919 Salı günü cemiyetin kuruluş beyannamesini Dahiliye Nezareti’ne vermiş ve “TÜRKİYE’DE İNGİLİZ MUHİBLERİ CEMİYETİ”ni ( Association of the Friends of England in Turkey) resmen kurmuştur. Cemiyetin kurucuları ve üyeleri arasında Mütareke İstanbul’unun hayli renkli simaları göze çarpmaktadır: Cemiyetin Reis-i Evvel’i olarak Eski Selanik Valisi Mehmed Nazım Paşa(Nazım Himet’in dedesi ), Nisvan-ı Muhteremeden ( Kadınlar Kolu Üyesi) Ayşe Celile Hanımefendi( Nazım Hikmet’in annesi ) nin yanında ulemadan, eski şehreminilerden, eski valilerden, paşalardan, devlet ricalinden,muharrirlerden hayli kişiler vardır. Ali KEMAL, Refik Halit KARAY, Filozof Rıza Tevfik BÖLÜKBAŞI, Refi Cevat ULUNAY gibi Mütareke Medyasının işbirlikçi kalemleri, cemiyetin de önde gelen üyelerindendirler.
Kuruluşundan yaklaşık üç ay sonra 28 Ağustos tarihi itibarıyla cemiyetin üye sayısı 53.000’e ulaşmıştır. Cemiyetin resmi kurucusu Sait Molla olarak görülmekte ise de, bu faaliyetlerdeki baş mimar İngiliz Gizli Servisi’nin ( İntellegence Service ) İstanbul şubesi başkanı ve İngiliz yüksek Komiserliği’ndeki,baş casus Papaz Frew idi.
Mütareke İstanbul’undan günümüz İstanbul’una Mütareke Medyası ve Mütareke kalemleri taşınmış gibi geliyor insana. Aynı soysuzluk, aynı onursuzluk, aynı Tanzimat sinikliği, aynı uşaklık çağdaş mütareke kalemleriyle devam ediyor. ÇAĞDAŞ SEFİLLER TARAFINDAN KURULAN ÇAĞDAŞ SEFİL TOPLUM ÖRGÜTLERİ etrafta kol geziyor. AB’den, ABD’den gelen Eurolar, dolarlarla sefil toplumculuk(!) soytarılığına çıkan kravatlı, kravatsız mintanlı, papyonlu alay alay soysuzu Türk milleti şimdilik kendine has tevekkülle seyrediyor.
Çağdaş Ali KEMALLER, Refi CEVATLAR,çağdaş Sait MOLLA müsveddeleri, çağdaş Damat FERİT izleyicileri unutmasınlar: Kulaklarına Atlantik Ötesinden,Brüksel’den üflenen sözlerle sarhoş da olmasınlar. Bir Türk Atasözü “EL ATINA BİNEN TEZ İNER”der. Bir diğeri de “KUYMA AKIL KUŞLUĞA KADAR GİDER” der. Siz, Müslüman ayağına yatmış ecnebi bendeleri, ne zamana kadar çağdaş Rahip Frew’lerle halvet olmaya devam edeceksiniz? Sait MOLLA gibi, Mustafa SABRİ gibi 150’likler, soyundan gelenler için utanç kaynağı olmuş ulema bozuntularını arada bir de olsa hatırlamanızda sonsuz yarar var. Yanar döner entel-liboş yazar bozarlara hiç sözümüz yok. Çünkü sözün de kar etmediği sınırı çoktan geçti ar damarı çatlamış bu arsız güruh.” Onları artık teneşir paklar”demenin de faydası yok. Bu sefiller teneşir tahtasını da pisletir,kirletirler.

Kaynak:
Milli Mücadeleye Karşı Bir Cemiyet: İngiliz Muhibleri Cemiyeti
Dr. Cengiz Dönmez Atatürk Araştırma Merkezi – Ankara 1999