Eskiden bırakın IMF ve Dünya Bankası ile görüşmeyi, IMF ve Dünya Bankası lafını ağzına alanlara bile hain gözüyle bakılırdı. Şimdi IMF ve Dünya Bankası’nın beşinci sınıf memurlarını baş köşeye oturttuk. Daha da ileri giderek, “IMF’de hatırı vardır” diyerek Amerika’dan adam getirip bakan yaptık… Bütün bunları da üç kuruş fazla kredi alabilmek uğruna yaptık… Bize lütfedilen kredi ise bir gecede bankalardan hortumlanan paranın onda biri bile değil…

Ya Avrupa Birliği karşısındaki tutumumuza ne demeli? Bize ev ödevi veriyorlar, yani öğrenci muamelesi yapıyorlar. Adam yerine koyup bizimle masaya bile oturmuyorlar. Şunu yapın, bunu yapın diye üçüncü sınıf memurları aracılığıyla bize emirler yağdırıyorlar. Bu emirleri lütuf sayan kimi yöneticiler de, “Biz bütün bunları milletimiz için yapıyoruz” diye milletin gözünün içine baka baka yalan söylüyorlar. Sadece bu kadarla kalınsa iyi… Kıbrıs gibi, Ege gibi, Yunanistan ve Ermenistan’la ilişkiler gibi Türkiye için en kritik ve hayati konularda bizden taviz bekliyorlar. Beklemek ne kelime emrediyorlar.

Maalesef bazı yöneticilerimiz de “Aman belki bizi Avrupa Birliği’ne alırlar da birilerine, belli kurumlara karşı daha güçlü olurum” diye bu emirleri tebessümle dinliyorlar… Aynen yerine getireceklerine dair bin bir söz veriyorlar…

Avrupa, bütün bunların karşılığında ne mi veriyor? Bol bol vaat… Bırakın Türkiye ile üyelik görüşmelerini, masaya oturmak için bile yıllar sonrasına randevu veriyorlar. Buna rağmen halk, “Avrupa Birliği’ne girersek kurtulacağız, bütün sıkıntılarımız bitecek” gibi palavralarla oyalanıyor. Ama gel gör ki, gerçek çok daha acı. Bırakın AB’ye girmeyi… AB’nin herhangi bir ülkesine turist olarak gitmek için vize başvurusunda bulunurken bile, karda çamurda günlerce kuyruk bekletiyorlar. Dikkat edin, gitmek için değil, vize başvurusunda bulunmak için… Vize almak ise sırat köprüsünden geçmekten de daha zor. Kazara vize alıp da AB’nin herhangi bir ülkesine ayak basanlar ise azılı suçlu muamelesi görüyor. Maç için ülkelerine giden sporcularımızı bile didik didik arıyorlar.

Avrupa, gerçekten dost ve müttefikse, üç memur daha fazla çalıştırarak bari konsolosluk önlerindeki vize kuyruklarına son versin. Milleti AB rüyasıyla uyutanlar da gerçekten samimi iseler, Avrupalı dostlarından (!) hiç olmazsa bu rezalete dur demelerini istesinler.

Asırlardır üç kıtaya hükmeden ve üç kıtada istediğini yaptıran bir devletin torunları olan bizler, kendi yanı başımızda Amerika’ya sınır çizdiriyoruz. Kendi belirlediğimiz kırmızı hatları da kendimiz kaldırıyoruz ya da kaldırılmasına sesimizi çıkarmıyoruz. Kendi bölgemiz Ortadoğu’da lider ülke olmamız gerekirken, başkalarının peşinden sürükleniyoruz. Masaya yumruğumuzu vurmak yerine üç beş dolar kredi alabilmek uğruna Amerika ile ucuz pazarlık peşinde koşuyoruz.

Aylarca tezkereyi Meclis’ten geçirmek için uğraştıktan sonra “Bölgede Türk askeri istemiyoruz” diyen üç beş çapulcuya bizzat Başbakan’ın ağzından “Biz de asker göndermeye çok hevesli değiliz” karşılığını veriyoruz. Asırlardır Türk yurdu olan bölgeleri, kan kardeşlerimiz Türkmenler’in ana yurdunda da söz sahibi olmayı başkalarına bırakıyoruz…

Tepemize dikilen terör belasını defetmek için de ABD’den icazet bekliyoruz. Teröristler ve teröristlerle işbirliği yapanlar, Amerika’nın himayesi ve Türkiye’nin zamanında masaya yumruğunu vurmaması yüzünden başımıza kral kesiliyor.

Bir mektupla kralları deviren “Muhteşem Süleyman” Kanuni’yi hatırladım da… Ne günlere kaldık? Büyük Türkiye, lider Türkiye nerede? Ben büyük Türkiye’yi istiyorum… Ve büyük Türkiye için büyük düşünen liderler…