Sürekli sevmek ve sevilmeye muhtacızdır...
Karşımızdaki insanlar sanki bizi sevmeye mecburlarmış gibi muhatabımızdan; sevgi, takdir, yardım ve anlayış bekleriz. Bunları bulamadığımızda ise hüsrana uğrar, kendi kendimize kahrederiz. Elbette bütün mahlûklar gibi bizim de sevilmeye ihtiyacımız var. Ama en önemlisi sevmek! Eğer ki biz karşılıksız sevmiyorsak, bunu başka insanlardan beklemeye hakkımız yoktur. Önce biz seveceğiz, önce biz takdir edeceğiz, önce biz anlayış göstereceğiz, önce biz yardım edeceğiz. Yardım edebilecek dirilikte ve moral güçte olacağız.
Hayatta kesin olan bir şey vardır. O da "İnsanların kalbinin tekliğidir!" Sizin hissettiğiniz duygu ve düşünceleri karşınızdaki insanın fark etmemesi, hatta daha da açık söyleyelim, hissetmemesi mümkün değildir. Ancak muhatabınız çok dalgın ise ya da kendisi dışındaki konularla fazlaca meşgul ise bunu fark edemez ki, emin olun sizin sevginiz ve ilginiz gün gelir onu da kendisine getirir. Ancak bunun için sabır ve eskilerin deyimi ile 'tevekkül' şarttır.
Geçmiş devirlerden birinde:
Horasan'daki bir Türkmen sultanlığının veliahtı olan Kerem, kentteki rahibin kızına vurulur. Gecesi gündüzü birbirine karışır. Yaptığını, yapacağını bilemez olur. Tek arzusu vardır, "Aslı'yı görebilmek!" Bir gün Kerem ile Aslı buluşurlar, genç kız sevgisinin nişanesi olarak Kerem'e bir mendil hediye eder.
Ancak bu durumdan haberdar olan rahip, Sultan'ın gazaba gelip başta kızı olmak üzere ailesine zarar vereceğinden endişeye kapılır, karısını ve kızını alıp Horasan'ı terk eder. Öyle ya, eğer Kerem ile Aslı evlenirlerse ileride tahta, bir rahibin torunu geçecektir...
Uzunca bir yolculuktan sonra Anadolu'ya varırlar, bir kasabaya yerleşirler. Bu arada yolda rahip ölmüştür, eşi ve kızının geçinecek paraları kalmamıştır. Yaşlı kadın kocasından miras kalan meslek olan, dişi ağrıyanların dişini çekme ile nafakalarını temin edip namerde muhtaç olmadan yaşamlarını temin etmeye çalışmaktadır.
Kerem ise Aslı'nın Horasan'ı terk edişinden dolayı deliye dönmüştür. Tacı, tahtı herşeyi bırakmış, Aslı'nı aramaya başlamıştır. Saçı, sakalı birbirine karışmıştır. Aslı'nın izlerini süre süre Anadolu'ya kadar gelir. Ana - kızın yerleştikleri kasabayı, hatta kaldıkları evi bulur.
Ancak bir türlü içeriye girip kendini tanıtmaya cesaret edemez. Aklına dişi ağrıyan hasta rolü yapmak düşer. Kapıyı çalar, yaşlı kadına dişinin çok ağırdığını ve çekmesini istediğini söyler. "Peki" diyen kadın, Aslı'yı çağırır; "Kızım, tut şu delikanlı'nın başını da, dişini çekeyim" der. Kerem başını Aslı'nın dizlerine koyar... Sanki dünyalar kendisinin olmuştur... Aslı ise saçı sakalı birbirine karışmış, toz, toprak içindeki Kerem'i tanıyamaz bile...
Kerim'in dişi çekilir. Ancak delikanlı, Aslısı'nın dizlerinde yatmaktan öylesine mesuttur ki; "Yok ana, o diş değildi, daha arkadaki" diye diye, ağzındaki tüm dişlerini söktürür. Son diş çekilirken akan kanları silmek için, yıllar evvel 'Aslı'nın kendisine hediye ettiği mendili' çıkartır. Mendilini tanıyan Aslı, ailesinin bunca zahmet çekmesine neden olduğunu 'zannettiği' Kerem'i evden yaka paça dışarı atar. Kerem ise halâ aşkının dizinde geçirdiği o yarım saatin mutluluğu ile âdeta kanat takıp uçmaktadır. Evden dışarı Kerem'i kovalayan Aslı, kapıyı sertçe kapatır. Bu arada Kerem'in topuğu kapıya sıkışmıştır.
Nihayet canı yanan Kerem, bu acı ile kendine gelir ve "Senin aşkınla ben bu kadar yanarken, bendeki sevdanın onda birini Allah, senin de gönlüne versin" diye bağırır. Bunu duyan Aslı'nın da içinde bir his uyanır. Yaptığından pişmanlık duyar; Kerem'in ardından seslenir: "Ateşine düştüm. Aman Kerem, beni rüsva eyleme!"
Evet, hikâye böyle devam eder gider...
Bir olan kalplerimizin hiç ayrılığa düşmemesi dileklerimle...