Anla artık beni, artık duy beni,
Tanır bülbülünü gül ötüşünden,
Süre süre saf şiirden gölgeni,
Çağlar sonra geldim işte peşinden...

Kızlar pınarına bir kar yağardı,
Seni bekler gizli gizli üşürdüm,
Senden her geçtiğim yolda iz vardı,
Ben her zaman hep bu yüzden şaşırdım

Vitrinlerde, çarşılarda sen vardın,
Senin hırkan vardı her camekânda,
Kaşgar’dan Budin’e sıradağlardın,
Rahmet deniziydin Taklamakan’da

Endülüs’te sütunlar devrilirdi,
Viyana’da iplik iplik ağlardın,
Sanatın Türkçe’ye efsun verirdi,
Volga’da, Aras’ta, Nil’de çağlardın...

Gök kubbeye ey sevginin mimarı,
Mısralar biçmiştin mermer sütundan.
Mısralar, kardan ak, başaktan sarı,
Mısralar ki lezîz, ana sütünden...

Benim de bu hasret gözümde tüter,
istemem özge şey aşk ateşinden.
Türkçem bana her gün söz açsın yeter,
Erdem abasının dikilişinden...

Türkçem hep besteler ister her dilden,
Turgaydan, bülbülden, çalıkuşundan
Revaklar ister ki akikten lâlden
Sütunlar ister ki lüle taşından...

Geldim işte söz açmaya “Dirlik” ten
“Yolların gurbete bükülüşü”nden
Geldim söz açmaya “Tek” ten, “Birlik”ten,
“Suların denize dökülüşü”nden...

Haykırsam, bozkırlar bin sedâ verse
Gönlümde çınlayan en son feryâda
O gün bahtiyarlık rüyama girse
Ve görsem şavkını Amuderya’da ...

Savursa aşkımın sonra dört yana
Közlerini bir sam yeli harmanda
O gün, o gün, o gün coşarken Tuna
Sözlerini dersem Deliormanda...

Kubbem hep besteler ister her dilden,
Torgaydan, bülbülden, çalıkuşundan,
Revaklar ister ki akikten lâlden
Sütunlar ister ki lületaşından...

Ey türkçe’min dostluk dolu figanı,
Sen toprağı “Vatan” yapan cemresin...
Eyy! Hür ufukların bengü fidanı,
Bin yıl sonra da sen Yunus Emre’sin