Washington, 24 Nisan öncesinde ve sonrasında temcit pilavına dönüşen ‘sözde Ermeni soykırımı’nı tekrar gündeme taşıdı. ABD Kongresi’nin adrenalin kaynağı haline gelen bu konuda da bütün haklılığımıza rağmen, eli kolu bağlı durumdayız. Ne hazin durumdur ki, tarihi belgelere, dağılan ocaklara, toplu mezarlara rağmen biz Ermeniler’in yaptığı katliamı bir türlü dünyaya anlatamadık. Ama onlar, her dönemde zeytinyağı misali suyun üstüne çıktılar...
Paris’in göbeğine ‘sözde soykırım’ anıtı dikilirken, orada katledilen diplomatlarımızı sadece ve sadece üç-beş kişinin anmasını içimiz burkularak izledik. Cannes Film Festivali’ni izlemeyen giden uçaklar dolusu entel-dantel sürüsünü hatırlarsanız, üç beş kişinin düzenlediği tören size de buruk gelecektir. Yoksa, o yiğit vatan evlatlarının (nur içinde yatsınlar) kimsenin hatırlamasına ihtiyacı yok. Paris Belediye Başkanı anıtın açılışında tam bir Fransız riyakarlığı ile niyetlerini ortaya koyarken, “21 yüzyılda Türkler’in suçlanamayacağı” biçiminde abuk sabuk şeyler zırvaladı. Türkçe ifadesiyle “Biz bir halt yedik ama, doğrusu yerinde değildi” demeye getirdi herhalde...
Aynı tarihlerde ‘Paris Kürt Enstitüsü’ meşhur ve meşum Madam’ın himayelerinde bir toplantı düzenledi. Bir kadın bu kadar sevimli olabilir (!), Mitterrand’a gıpta ile bakıyorum. Kadın evi barkı bırakmış, Bekaa Vadisi’nden, Şanzelize Bulvarı’na dek ne kadar Kürt varsa hepsini haklarını koruma derdinde. Başarılı da olmuş hani... Kimin hesabına çalıştığı belli olan enstitünün müdürü ve Madam’ın mahremi olan zat, “AKP içinde 72 Kürt milletvekili var” diyor... Bu net rakam... Bir de bürütü vardır yani... Hani kırmalar, karı tarafından oralı buralı olanlar... Bayağı bir yekun tutuyor... Helal olsun Madam’a
Madam’ı anıp da Roth Hanımefendi’yi atlamak olmaz elbette. O da ülkesinin –pardon ezilen halkların- âli menfaatleri için az ter dökmedi hani... Son olarak yine Ankara’da arz-ı endam etti. Eski DEP’liler’in yeniden yargılanması dolayısıyla başkente geldi. Kapı kapı dolaştı, görüşlerini bildirdi. KKTC’nin sınırları kaldırması karşısında hayli duygulandığı dile getirdi. Çok duygusal, cana yakın ve sıcak kanlı bir hanımcık... Ona da ayrı bir sempati besliyorum. Seviyorum ben bu ‘hak hukuk’ işlerine gönül vermiş insanları ne yapayım... Yemin olsun, küçüğünden bulsam, balkonda havuç artıkları, lahana, pırasa kırıntıları ile besleyeceğim... Ama yok... Öyle insan sevgisiyle dolu ki yüreği, daha bir yorgunluk çayı içemeden Irak’a geçeceğini söyledi. Bizim İnsan Hakları Komisyonu Başkanı Mehmet Elkatmış da kendisine eşlik edecekmiş...
Roth, Bağdat seferine hazırlanadursun... ABD’nin Irak’a tayin ettiği ‘vali’ “Şimdi Kürtler’in zamanı” diye bir girdi lafa, ardından Kerkük’ü Kürt toprağı yaptı. Sonra toparladı: Kem, küm... Lagara, lugara... Bakmayın herifin öyle kara gözlükler ardında bir CIA ajanı gibi durduğuna... O da bir doğa dostu. İnsansever... Melek gibi bir kalp taşıyor. Barzani-Talabani ikilisini koltuklarının altına alıp objektiflere bir gülümsemesi var, değmeyin gitsin...
Evet dostlar, bazı başkentlerde durum bu. Hemen hepsinde hümanizm meltemi... Elindekini, avucundaki paylaşma telaşı... Yardım etme arzusu... (!)
Ankara izlenimlerine gelince... Malum 23 Nisan’ı geride bıraktık. Yoğun ve yorucu bir hafta. Çocukların kostümü, provası... Koltukların miniklere devri... Miniklerin büyük büyük sözleri... Protez dişlerin seramonisi... Portakalı soydum, başucuma koydum, ben bir yalan uydurdum... Duma duma dum...
Aloo, Ankara! Or’da kimse var mı?
Ne? Sesim gelmiyor mu?
Aloo...
Ankaraaa!