6 Ekim 2002’de uçmağa varan Harun Ceyhan Bey’in hatırasına, aynı acılarla aramızdan ayrılan bütün reislere...
Bir ağlayıp gülmüştük
Şinasi’yi bulmuştuk
Sac ayağı olmuştuk
Üçümüz bre Reis
Çıktık nice yangından
Kanat açtık enginden
Toktu nice zenginden
Açımız bre Reis
Bakışırdık bir kızla
Yaramız sardık tuzla
Bir idi dışımızla
İçimiz bre Reis
Nisanda kar yağardı
Bin bir ömre değerdi
Ne de çabuk ağardı
Saçımız bre Reis
Ay yıldıza kan verdik
Neslimize şan verdik
Pusularda can verdik
Kaçımız bre Reis
Hem hamiyet hem para
Olmadı bir arada
Bir yürekte kırk yara
Suçumuz bre Reis
Bakışırdık bir kızla
Yaramız sardık tuzla
Bir idi dışımızla
İçimiz bre Reis
Çıktık nice yangından
Kanat açtık enginden
Toktu nice zenginden
Açımız bre Reis
Ne ten zevki, ne damak
Şeref için yaşamak
Çarpan bir kalp taşımak
Suçumuz bre reis
Gelmiş idik topraktan
Ayrılmamıştık Hak’tan
Uçmağa erer çoktan
Göçümüz bre reis