Önlerine konan kağıdı ne de güzel okuyorlardı. Ne vardı milleti uyandıracak?..
Ortaçağ emperyalizmini modern silahlarla besleyip dirilten vampirlerin her işinde bir hikmet arayan, onların propaganda broşürlerini kendi habercilik başarısı gibi dillendiren akıl fukarasının bağımsız politikalar üretmesi düşünülemez.
İşte bunlar otoritelerin (!) söylediklerini değişmez gerçekler olarak kabul edip bu noktadan hareketle hep başkalarına bir şeyler öğretmek çabasında görünürler.
Halbuki biz onların söylediklerini öğrenmeyi değil doğruları bulmayı istiyoruz.
AB’ne girmek isteyen bir ülkenin yöneticileri bu birliğin ekonomik ve sosyal alandaki kriterlerini iyi bilmek ve anlamak zorundadır.
Bu topluluğun üyelerinin hangi konularda duyarlı olduğunu, ne gibi uzun vadeli stratejileri benimsediklerini araştırıp öğrenmek zorundadır. Örnek olarak, Türkiye’nin birliğe katılmasını istemediklerini açıkça beyan eden kuzey ülkelerinin ne gibi gerekçeler gösterdiklerini ve sebeplerini çözümlemelidir.
Türkiye’ye bu konuda destek olan ya da öyle görünen AB üyelerinin davranışları elbette hoşumuza gider. Ancak görüşlerini içtenlikle açıklayan Danimarka başbakanının aleyhte tavrının sebeplerini anlamaya çalışmanın kime ne zararı var?
Dikkat edilirse bizi AB’ne almak istemeyenlerin art niyetlerini ortaya koyma yada tam tersine onların her teklifini kayıtsız şartsız kabul etme çabası medyamızın en önemli işidir.
Gerçekçi olanlar ise bu birliğin direktiflerini değil, kriterlerini benimsemek gerektiğini kabul ederler.
Samimi olalım! İşsizlik oranı bu kadar yüksek, gelir dağılımı bu kadar acıklı, seçkinleri halktan bu kadar kopuk, ekonomisi ipotek altında, dolayısıyla siyasi bağımsızlığı da tehlikede olan bir ülkeyi bu kusurlarını gidermeden böyle bir topluluğa niçin üye yapsınlar?
AB’ne girdiğimiz takdirde ülkemizin bütünlüğü konusunda bazı olumsuz gelişmelere yol açılacağını düşünenler büsbütün haksız değildir. Hatta bu olasılıkları düşünmeleri duyarlı olduklarını gösterir. Bu birliğe katılmamızı isteyenlerin çoğu içinde bulunduğumuz ekonomik ve sosyal sıkıntıların ve bu arada bazı anti-demokratik uygulamaların giderileceği umudunu taşımaktadır. Bu konulara çözüm getirilmesi birliğin görevidir. Bunda kimsenin kuşkusu yoktur.
Bizim anayasamızın 2. maddesinde, Türkiye Cumhuriyetinin demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devleti olduğu açıkça belirtilmiştir.
Şimdi yine samimi ve dürüst olalım! Bu özelliklerden her biri önemli ve vazgeçilmez olduğu halde “demokratik devlet” üzerinde titizlik gösteriliyor mu? Gerçek bir “sosyal devlet” olmak için çaba gösteriliyor mu? “hukuk devleti” olmak yerine “devletlilerimizin hukuku” ön plana çıkarılmıyor mu?
Her gün, her yerde, herkesin üzerinde konuşup tartıştığı ve bir türlü anlaşamadığı “laik devletten” bahsetmiyorum. Çünkü ona gerçek ve evrensel manada hep beraber, tam bir uzlaşma içinde sahip çıkmak yerine, işi bazı kurumların üzerine ihale etmişiz. “nasıl anlıyorsanız, nasıl istiyorsanız öyle çözün!” deyip işin içinden çıkmışız.
Halbuki anayasamızın yine bu 2. Maddesinde adı geçen bu nitelikler sıralanmadan önce “başlangıçta belirtilen temel ilkelere dayanan” diye tanımlayıcı bir ibare vardır. Yani kendisine atıf yapılan bir BAŞLANGIÇ bölümü vardır anayasamızın...
Hiç bundan bahsedildiğini duydunuz mu?
İşte bu bölümde “hiçbir kişi ve kuruluşun bu anayasada gösterilen hürriyetçi demokrasi ve bunun icaplarıyla belirlenmiş hukuk düzeni dışına çıkamayacağı” vurgulanmıştır.
AB’nin taleplerinin yalnızca birtakım paket kanunların çıkarılmasından ibaret olmayıp BATI tipi demokrasilerde hangi kurumların ne gibi yetkilere sahip olduğunu görüp örnek almamızın da istendiğini bilemk gerekir.
Kısacası AB bizden belki de anayasamızın doğru uygulanmasını istemektedir de bunu açıkça söylemenin iç işlerimize karışmak gibi algılanacağı endişesiyle pek açık konuşmamaktadır. Çünkü bizim gücenmemizi ve bunu bahane ederek başka bir blokta yer almamızı istemezler. Ancak bu yapımızla alamayacakları için de ileride buluşmak üzere erteleyip dururlar.