Kasım 2008

Ö T E S İ

 

29.03.2024 



Gerçek

 
Özdemir Özsoy

Medeniyet Dediğin...


“Medine” demek şehir demektir. “Medeni” kelimesiyle de şehirde oturanlar, şehirli olanlar anlatılmak istenir. Bazı Batı dillerinde de bu manada kullanıldığı bilinmekte ise de onlar yani batılılar, bu kelimenin karşılığını “sivil” olarak benimsemişlerdir.

Diyelim ki medeni deyince şehirde yaşayanlar anlaşılıyor. İyi, güzel de, ya buradan birileri “medeni kişiler şehirde yaşar” anlamını çıkarırsa n’ideceğiz? İşte bu olmaz! Hele töresini yitirmiş, edepten yoksun kalmış toplumlarda hiç!..
Medeni deyince köylü olmayanlar değil, kökeni neresi olursa olsun görgülü, zarif, kültürlü insanlar kastedilir. Köy kökenli olmak bir kusur değildir. Hatta bazılarının özendiği halde ulaşamadığı bir meziyettir. Ancak şehirlerde hem de kayırılarak öne çıkarılmış öyle kimseler vardır ki “köylülük” kavramının sınırlı kalıplarından kendini kurtaramaz. Bu kişiler yozlaşmış bir eğitim sisteminin çarpıklığından yararlanarak iki adım öncelik kazanmışsa artık yanlarına varılmaz. Klasik tahsilin bunları “yola” getirmesi mümkün değildir. Bu çapta bir eğitim yetmez; kültürlü kişilerin, ariflerin önderliğine ihtiyaç vardır. İşte o yüzden Yunus “bir yol bulup girmek gerek, er eteğin tutmak gerek” demiş.
Bazı insanların okudukça -daha edepli olmak yerine- komplekslerinin arttığını, içinden çıktıkları sosyal tabakayı küçümsemeye başladıklarını görüyoruz.
Yüksek öğrenim görürler, yüksek öğretim kurumlarında hoca olurlar. Bazıları kendi üst kurumlarına özel hizmet yaparak göze girerler. Unvan sahibi, yönetici olurlar ama kendilerini eğitmek, insanları tanıyıp anlamak gereğini duymazlar. Hep başkalarını eğitmek için yaratıldıklarını sanırlar. Sanki “diğerlerini” hizaya sokmakla görevlidirler. Ta ki kendi yapılarına benzer bir gücün “hizaya geeel!” komutunu alıncaya kadar. Yazık ki ne yazık!
Eh! Böyle bir formasyon (!) sayesinde şekillenen kafalar elbette bir takım vehimler nedeniyle ya da bir yerlere hoş görünmek gayreti yüzünden toplumda öyle onulmaz yaralar açarlar ki merhem bulana aşk olsun! İşin garibi o hoş görünmek istedikleri yerlerde bulunanları da yıpratırlar. Onun için denilmiş ki “Akılsız dost akıllı düşmandan beterdir.”
Sokakta bulduğu bir yaralı hayvanı bakmak için eve getiren, bacağı kopmuş bir böceği beslenebileceği bir yere götürüp bırakan duygulu çocukları bu milletin anaları yetiştirmiştir. Yaralanmış bir düşman askerini sırtında taşıyan, ona matarasından su içiren, onunla azığını paylaşan Mehmetçikler bu Milletin içinden çıkmıştır.
Ne oldu bize ki bir takım basit ve gereksiz ve de gülünç kurallarla kendi elimizi ayağımızı bağlayıp hasta bir vatandaşımızı tedavi etmek istemiyoruz. Böyle acıklı bir duruma düşüyoruz. Niçin bu olayda doğrudan muhatap olan emir kullarını böyle aciz ve zavallı bir hale getiriyoruz? Suçumuza, günahımıza alet ediyoruz, ortak ediyoruz. Böylece bazı iyi niyetli, saf yazarlarımızın toplumun çeşitli kesimlerini ve bunları temsil eden siyasi grupları uzlaşmaya çağırmaları da boşa gitmiş oluyor. Bu noktada sorgulanması icap eden bir acı gerçek daha gün yüzüne çıkıyor. Bu ülkede yaşayan her insanın duyarlılık göstererek kendini de sorumlu tutması gereken bu yaklaşım karşısında konuyla “özellikle” yakından ilgilenen bir kısım basının “dinci” sıfatıyla adeta suçlanması, öte yandan işi örtmeye ve ‘özellikle’ aydın dediği okuyucusundan gizlemeye çalışan medyanın ise “kapıkulu” diye adlandırılması düşündürücü değil midir? Hele olayda “sanık” diye gösterilenlerin “ben karşılarında olduğum için dinci basında aleyhimde kampanya açıyor” mealindeki herkesi saf yerine koyan çaresiz savunmaları, yine kandırmaya çalıştıkları yine o tanımı belirsiz “ilerici” grubu da istismar etmek sayılmaz mı? Dikkat edilirse bu birbiriyle devamlı itişen duygu ve kavram sömürücüleri yerine her zamanki gibi yine gerçek aydınlar utanıyor ve acı çekiyor.
Böyle acıklı ve gülünç olaylara yol açarak göze gireceğini sanan yetkililere gel,ince, onların gerçek dostları -varsa- kendilerine bu işin vebalinin büyük olduğunu güzellikle anlatsınlar. Mevki sahibi olmakla gerçek anlamda güç sahibi olunamaz. “kudret” ile yarışa çıkılmaz!
Gelir dağılımı bozukluğunun tiksindirici boyutlara ulaştığı yörelerde mutlak ma nada güçten bahsedilemez. Kimsenin şüphesi olmasın!...


ufuk@ufukotesi.com

Bu yazı toplam defa okunmuştur.

Ufuk Ötesi Gazetesi'nde yayınlanan yazı, haber ve fotoğraflar kaynak gösterilerek iktibas edilebilir.

UFUK ÖTESİ.COM

BU YAZIYI TAVSİYE EDİN

Adınız  Soyadınız

E-posta adresiniz
Arkadaşınızın e-posta adresi

 

Yazdır  - Sayfanın Başına Dön 

 

 Sayı :79

 KÜNYE
 
 ARŞİV
 
 ABONELİK
 
 REKLAM
 
 
  YAZARLAR
 Ali Arif Esatgil
Bayrak gibi yaşamak...
 Alptekin Cevherli
En zor yazım…
 Doç. Dr. Fethi Gedikli
Şimşek gibi çakıp geçen ülkücü
 Dr. Yusuf Gedikli
Sevgili Kemalciğim, candaşım, kardaşım, arkadaşım…
 Kemal Çapraz
Son söz...
 Olcay Yazıcı
Asil Neslin Son Temsilcisi: Kemâl Çapraz
 Bayram Akcan
“BOZKURT” Kemal ÇAPRAZ
 Aydil Erol
Bu çapraz, kimin çaprazı?!!
 Şahin Zenginal
Sensiz hayat zor olacak
 Ünal  Bolat
Sevdiğini Türk için seven Alperen
 Hayri Ataş
“YA BÖYLE ÖLÜM DEĞİL Mİ ERKEN”
 Mehmet Türker
Türk Dünyasının dervişi
 Mehmet Nuri Yardım
Kemal Çapraz diye bir kahraman
 Prof Dr. Ali Osman Özcan
Ufuk Ötesinde Çapraz Ateş
 Orhan Seyfi Şirin
Çapraz doğuştan ‘Reis’ti
 Rasim Ekşi
Kardeşim Kemal’in Vasiyeti
 Dr. Orhan  Gedikli
Sevgili Kemal Kardeşimin Ardından
 Özdemir Özsoy
Seni unutamayız
 Dr. Ünal Metin
“Ufuk Ötesi” yaşıyor
 Aybars Fırat
Kastamonu Beyefendisi
 Süleyman Özkonuk
Öteki Ufuk
 Zeki Hacı ibrahimoğlu
30 yıllık dostumdu
 Coşkun Çokyiğit
Kemal Çapraz “Tek Ağaç”lardandı
 Baki Günay
Kırım Meclisinde Kemal Çapraz sesleri
 Ahmet Tüzün
İz Bırakan
 Cem  Sökmen
Metropoldeki dâvâ adamı: Kemal Çapraz
 Hüseyin Özbek
Kemal Bey
 Asuman Özdemir
Sermayeye kurban gittin…
           
       
 
   

Karahan 2002