Osmanlı imparatorluğundan bu güne 700 yıldan fazladır Türkçe öğrenmek zahmetine katlanmayı bırakın, bilakis öğrenmemeyi kahramanlık saymış Kürt vatandaşlarımızla anlaşabilmek, yayın ve eğitimlerini takip edebilmek için bizim de kürtçe öğrenmek zorunluluğumuz doğmuyor mu? Bu dili öğrenmeye kalksak bile birbirinden farklı ve birbirini anlamayan lehçelerle karşılaşılmayacak mı?

Onlar bu inatlarına devam ettikçe ve kendilerine göre dil meselelerini hallettiklerinde daha çok içine kapalı bir toplum olmayacaklar mı? Bu sefer toplumların bir arada yaşayabilmesi için hiçbir zaman karşılığı olmayan adımlar atılması sonunda hizmet edenlerle, hizmet edilenler diye toplum bir anda ikiye bölünmeyecek mi? Türkiye Cumhuriyetinde eşikten beşiğe herkesin birinci sınıftır, hizmet edilenler 1.sınıf, hizmet edenler 2.sınıf diye bir anda ikiye bölünmeyecek midir?.
Biz bu bölünmeleri yavaştan ve ufaktan l950’li yıllardan itibaren hemşehri, yöre, aşiret adı altında yaşamaktayız. Çok az siyasimiz hariç; siyasetçilerimiz özellikle kasaba politikacısı kıyafetlerini çıkarmadan ayın ve gayınları patlatıp, çatlatarak, meclis oturumlarında dahi yöresel şivelerini daha fazla ağırlaştırarak, dışarıdan bir bütünmüş gibi görünen aslında kendilerine mal ettikleri bu küçük küçük bölünmüşlüklere bir oy uğruna selam gönderdiler.
Sonuç olarak her yörenin, bölgenin kendi sanatçısından şarkıcısına, filim yapımcısından senaristine, yazar çizerinden DJ ve VJ’sine kadar sadece kendi aralarında iletişim kurdukları küçük küçük dünyalar oluşturdular. .
Kamuya açık alanlarda kulağımı kabartıp etrafı dinlemek gibi bir huyum vardır. Bir defa gençlerin dillerinden bir şey anlıyorsam namerdim. Cümle içinde çekilen bol, bol aaııuu’ları bırakın bir yana, kelimelerin yarısı doğru veya yanlış hiç düşünülmeden İngilizce kullanılıyor. Başvekil yardımcımız yüksek sesle kürtçe demeye başladığından beri Kürt vatandaşlarımız avaz, avaz kürtçe konuşmayı marifet sayıyorlar. Bu arada adını bilmediğim diğer lehçeler ve diller...
Çok yakında ‘hangi yabancı dili öğrendin?’ diye sorduğumuzda ‘Türkçe’ cevabını aldığımızda şaşırmayalım. Bunlar daha bizim iyi günlerimiz. Verheugen AB liderlerine sunduğu tavsiye niteliğindeki genişleme raporunda ‘Türkiye AB’ye girmeden Türkçe AB’nin resmi dillerinden olacak. Kıbrıs (Birleşik Kıbrıs) AB’ye girince Yunanca ile beraber Türkçe de resmi dil olacak’’ demiş. Bunu duyan Doğu Karadeniz bölgesindeki Türkçe’yi çoktan reddetmiş ‘Ana dilimiz Pontuscadır‘diyen Pontuscular, çok değil 5-6 ay sonra ‘ana dilimiz Yunancadır’ derler. Yunanca şarkılar, şarkıcılar, meyhaneler modasına her köşe başında açılan Yunanca dershaneler ekleniverir.
Her dil kendi kültürünü de getirir. Zaten sıkıntı burada doğuyor. Kendini Türkçe ifade edemeyen gençlerimizi gelen kültürler kısa bir sürede asimile ederler. Sakın bana ‘buna kültür zenginliği denir’ demeyin. İngilizce, Almanca, Fransızca, Kürtçe, Yunanca, Gürcüce vs. derken ortaya çıkan kültür benim değil uzmanların sözü olan çorba bir kültürdür. AB uğruna Apo’yu asmayan, Kıbrıs’tan vazgeçmeye hazır olan bugünkülerin yerini yarın çorba kültürün yarattığı farklı kimliklerdeki tek bir ses, tek bir nefes olamayan Cumhuriyete hizmet etmek için kendini adamayanlar alacaktır. Onlarında ilk yapacağı, ‘’insan hakları, idamın kalkması, ana dilde eğitim ile her şey bitmiyor, bunların kesin ve belirgin olması gerekir’’ diyen AB liderlerinin masaları üzerlerinde duran haritaları kabul etmek, kabullendirmek ve onaylamak olur.
Bir siyasimizin kitabında dediği gibi, ’fesat sokulması gereken mabet, sadakattir.’’ Dikkat edin, sizden katlanamayacağınız, kabullenemeyeceğiniz şeyler isteyenler farklı kültürlerle yoğrulmuş, eğitim almış, o kültürlerin içinde yaşamışlardır. Bu yüzdendir sadakatin sorgulamasını hep yapmanız!!!
Önümüzde hedef kitlesi bilinçaltları olan, bilinçli olarak çok iyi planlanmış bir iskelete oturtulmuş farklı kültürlerin yerleştirilip kamuya sunulduğu
‘KİMLİK KAYBETTİRME POLİTİKASI’’ var... Aman haaaaa, DİKKAT!!!