Ben Kemal Çapraz’ın üçüncü ablasıyım. Onun bir büyüğü olduğum için bir çok anımız var. Okula beraber gider gelirdik. Derslerimizi beraber yapardık. Çok saygılı bir çocuk olup kimseyle tartışmaya girmezdi Bir gün sınıfındaki yaşları büyük, şımarık kız çocukları ona takılmışlar. Kemal de benim ablam karate kursuna gidiyor. Sizi ona söylerim demiş. Teneffüs arasında benim yanıma geldi. “Abla teneffüste bizim sınıfa gel” diyerek durumu bana anlattı. Ben de vakit geçirmeden sınıfına gittim. Kızlara, kardeşime dokunursanız size gününüzü gösteririm dedim. O konuşmadan sonra kardeşimle o kızlar hiç uğraşmamışlar. Okul hayatını kimseyle tartışmadan bitirdi. Kemal sakin ve sevimli tavrı, derslerindeki başarıları ile kısa zamanda öğretmenlerinin dikkatini çekti. Okul hayatı boyunca öğretmenleriyle iyi geçindi. Okul hayatında hep güzel anıları oldu. Üniversite yıllarında öğrencilere para çok lazım olur. Maddi durumu iyi olmayan arkadaşlarına uyum sağlamak için araba ile gidilecek yerlere bile yürüyerek giderdi. Buna o kadar alıştı ki bir yere konuşmacı olarak çağırılsa, seni biz taksiyle alırız deseler bile ben otobüsle gelirim, siz zahmet etmeyin derdi. Kimseye yük olmak istemezdi. Ailesi onun için kutsaldı. Annesi, babası, kardeşleri, eşi ve çocuklarını çok severdi. Onları mutlu etmek için uğraşırdı. Annem “Oğlum kendini bu kadar yorma. Biraz da kendini düşün” dediği zaman “Anneciğim, hızlı yaşa genç öl. Cesedin yakışıklı olsun” derdi. Bu lafı çok kullanırdı. Söyleyene değil, söyletene bak demişler. Gerçekten genç öldü. Bir gün Rusya’ya gitme kararı almış. Annem “Oğlum gitme. Başına bir şey gelir. Orası tehlikeli imiş” dediği zaman, “Anneciğim, ölüm bizler için. Vadem doldu ise her gün yollardayım. Bir gün karşıdan karşıya geçerken araba çarpar, ölür gidersin. Ne olur beni merak etme, izin ver” demişti. Annem de onu dualarla uğurlamıştı. Her zaman “Anneciğim, bana dua et. Telefonda bile sesini duymak, bana yavrum demen beni rahatlatıyor, beni dinlendiriyor” derdi. Geçen yıl annem kalp ameliyatı olduğu zaman biz onu sık sık arar annemin durumu hakkında bilgi verirdik. O da bizi arardı. Biz önce arasak “Anneme bir şey mi oldu? “diye telaşlanır, telefonda zor konuşurdu. Onun o kadar heyecanlanmasına annem üzülürdü. “Kızım bana bir şey olursa Kemal dayanamaz. Ölüm bizler için. Arkamdan o kadar üzülmeyin. Benim zamanım geldi. 70 yaşındayım. Nasıl olsa öteki dünyada buluşacağız. Kardeşinizin yanında olun. Onu yalnız bırakmayın” derdi. Kaderde annemin evlat acısı yaşaması varmış. Kardeşim dünya malını hiç umursamazdı. Allah bana sıhhat vermiş. Dünyanın en zengini benim derdi. Onun tek derdi ülkesiydi. Vatanının çıkarı için çalışırdı. Türk dünyasındaki kardeşlerimizle ilgilenirdi.. Ülkesinin güçlü olmasını, dünyada söz sahibi olmasını isterdi. Bizim de ailesi ve bir Türk vatandaşı olarak temennimiz daha güçlü bir Türkiye. Bunun için duacıyız. Neslişen Savaş