Nasıl baksın ki; artık ufuk ötesinin gerisi yok. Ufku aydınlatan güneş yok. Ömrünün baharında; bir taze fidan koptu gitti aramızdan. Çok sevdiği mesleğinde hiç durmadan çalıştı, çabaladı. Daha yapacağı çok şey vardı, ama aramızdan ayrılacağını bilircesine sanki bir şeyleri yetiştirip, bitirmek istiyordu. “Çok çalışıyorsun evlâdım, biraz kendine de vakit ayır” dediğim zaman; “Boş ver anne, hızlı yaşa, genç öl, cesedin yakışıklı olsun” derdi. İşte; dediğin gibi oldu evlâdım! Seni unutmak mümkün mü? Yüreğimdeki bu ateşin sönmesi, bu boşluğun dolması mümkün mü? Ama Hak’tan gelen akıbete, elden ne gelir? Evlât acısı, yürekleri yakan sonsuz bir kor ateş. Allah’ım! Güç ve sabır ver ki Kemal’imin yokluğunda, bu acıya katlanabileyim. Anne hakkım sana, en küçük zerresine kadar hêlal olsun. Rahat uyu benim canım oğlum. Seni asla unutmayacağız.-Annen