Türkan Abbaslı-Baku-Bir gün şimdi Türkiye’de yaşayan Sevil İrevanlı halam bana çok güzel bir sürpriz yapacağını söyledi. Bu konuşmamızın üzerinden iki-üç gün geçti. Bir sabah halam beni uyandırıp; “hadi kalk bakalım bu gün sana yapacağım sürprizi öğreneceksin” dedi. Halamın bu hoş haberini duyunca heyecanla karışık bir sevinçle yataktan fırladım. Doğrusu, bu gün beni neyin beklediğini düşünürken içim-içime sığmıyordu. İçimde öylesine garip bir his vardı ki, öylesine mutluydum ki, sanki yaşayacağım o anı Hislerimde yanılmamıştım. O tarihi gün ve o an gerçekten de benim en güzel anılarımdan birine dönüştü. Hâlâ da o anları hatırladıkça gurur duymaktayım. Halamın beni getirdiği yer bir konferans salonuydu. Genellikle çocukların sıkıldığı böyle yerlerde nedense ben hiç sıkılmıyordum. Böylesine muhteşem bir salonda olmam aslında bana gurur veriyordu. Amcamlardan ve halamlardan aldığım vatanseverlik duygularıyla hep böylesine yerlerde olmayı hayal ediyordum. Konferans başladı saatler geçiyordu. Birkaç konuşmacı tek-tek kürsüye kalkıyor konuşup yerlerini alıyorlardı. Fakat halamın sürpriz dediği şahsiyet hala sahnede görünmüyordu. Ama birden konferansı yöneten kişinin yüksek sesle “şimdi sözü Azerbaycan’ın Vitse- Prezidenti, tanınmış siyasetçi Ebulfeyz Elçibey’e veriyoruz” diye ilan etti. O an kalbimin duracağını sandım ve neler hissettiğimi kelimelerle anlatmam imkânsız. Halamın söylediği o ender şahsiyet karşımdaydı, sanki nutkum kurumuştu. Her zaman televizyonlardan izlediğim, anlatamadığım nedenlerle gerçekten çok sevdiğim Ebulfeyz baba ( ben küçükken saçları beyaz olduğu için ona dede derdim) kürsüye yaklaştı. Konferans salonundaki insanlarla birlikte öyle bir alkışlıyordum ki, sanki benim ellerimin sesini herkesten çok duyulmasına çalışıyordum. Ama bu son değilmiş sürpriz ilerdeydi. O tarihi konuşmasını bitirdikten sonra toplantıyı kapalı ilan eden Ebülfeyz Elçibey kürsüden inerek yavaş adımlarla insanlar olan tarafa yaklaştı. Ve işte o zaman herkes ona çiçekler veriyor, resimler çektiriyordu. Konferansta bilmediğim bir sırrı da öğrenmiş oldum. Meğerse halamla Ebülfeyz Elçibey cenapları tanışıyorlarmış. Halam ona yaklaşınca çok sıcakkanlılıkla samimi görüştüler. Kısa bir sohbetten sonra halam resim çektirmek istediğini söyledi. Önce diğer çocuklar halam ve ben çektirdik. Daha sonra her halde bakışlarımın doğmalığından beni fark edince kim olduğumu sordu. Halam kardeşimin kızı dedikten sonra, hiç beklemediğim bir şey oldu. O nur yüzlü insan birden beni kucağına aldı, yüzümden öperek ismimi sordu. Ben de “Türkan efendim” deyince “çok güzel bir adın varmış” diye tekrar yüzümden öptü. Fotoğrafçıya işaretle, bu küçük kızla resmimizi çek, sonra da bu resimden ona da bana da bir tane ver” dedi. Daha sonra bu hoş duygu ve unutulmaz anılarla herkesle görüşüp salondan ayrıldık O zamanlarda neler yaşadığımı şimdiye kadar unutamıyorum. O gün hem de Ebülfeyz Elçibey’in doğum günüymüş… Sınıf arkadaşlarıma ve herkese bu anı anlatmaktan bıkmıyorum. Çünkü Ebülfeyz babayı çok seviyordum. Şimdi de o sevgiyi kalbimde gizlice hissediyor ve bu toprak böyle büyük bir şahsiyet yetiştirdiği için vatanımla gurur duyuyorum.