Türk Dünyası edebiyatı tarih boyunca baskılardan kurtulamamasına rağmen dünya edebiyat tarihindeki yerini korumayı başarmıştır. Türk Edebiyatı özellikle 19. ve 20. yüzyılda yoğun baskı altında kalmış ve dar bir sınıra hapsolmuştur. 1884 tarihinde Gaspıralı İsmail Bey’in Kırım’da çıkardığı Tercüman Gazetesi Osmanlı, Çağatay ve Azerbaycan Türkçesini birleştirmek amacına yönelmiş ama kısa sürmüştü. Sovyetler birliği içindeki Türk toplumlarının hepsine farklı birer alfabe verilmesiyle birleşme oldukça zorlaşmıştı. Ancak, Türk toplumları 1950’den sonra edebiyat ve sanatta kendi tarihi kaynaklarına dönmeye başlamış ve Sovyetlerin sonunu ve kendilerinin bağımsızlığını hazırladılar. Dilin toplumların birleşmesindeki önemi bilindiği için geçmişte ortak dil için görüşmeler yapılmış ve bu yolda çaba sarfedilmiştir. İlk olarak 1926 tarihinde yapılan Türkoloji Kongresinde ortak bir edebi dile ve ortak bir Latin alfabesine geçilmesi kararlaştırılsa da Stalin rusyasıyla bu çalışmalar sonuç vermemiştir. Dilde birliği sağlamak amacıyla İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kültür İşleri Daire Başkanlığı Şubat 2001’de ‘Türk Dünyası Çağdaş Edebiyat Günleri’ni başlattı. Türk Dünyası Çağdaş Edebiyat günlerinin ikincisi 25-27 Nisan 2003 tarihinde gerçekleştirildi. Türkiye, Azerbaycan, Kazakistan, Kırgızistan, Türkmenistan, Özbekistan, Tataristan, Başkurdistan, Makedonya, Gagavuzyeri, Kırım ve KKTC’den 50 edebiyatçının katıldığı Türk Dünyası Çağdaş Edebiyat Günlerine Irak Türklerinden edebiyatçıların çağrılmaması tepki uyandırdı. Yapılan toplantıda “Türk Dünyasında Roman ve Öykü” “Türk Dünyası Edebiyatçılarının Ortak Eğilimleri” Dil ve Çeviri Sorunları gündeme getirilerek muhtemel tehlikelere dikkat çekildi.