Büyük bir ülkünün onurlu yolcularının arada bir mola vermeleri yadırganacak bir durum olarak görülmemelidir.
Bu duraklamaların ana sebeplerinden biri gerçekten, bir dinlenme ve bu arada toparlanma ihtiyacının duyulmasıdır. Enerji depolama ve gelişen şartları titizlikle değerlendirerek daha güçlü bir bünye ile yola koyulma, hem akıllıca bir davranıştır hem de vazgeçilemez bir durumdur. |
|
Ancak bu dinlenme süresini boş geçirmeye kimsenin hakkı yoktur. Yeni fikirlerin üretilmesi, yeni planların yapılması ve böylece daha da bilinçli olarak –kaldığı yerden– yolculuğun tekrar başlayabilmesi sağlanmalıdır.
Küresel strateji merkezleri tarafından kotarılıp satranç tahtasında ön sırada olanlara biçilen rollere aldırmaksızın, arkadakilerin ne gibi bir hesap peşinde olduğunu anlayabilmek için bu gözlem süreci iyi bir fırsattır. İyi değerlendirilmesi gereken bir zaman dilimidir.
Yürüyüşe ara vermenin ikinci bir nedeni bir geri çekilme hareketidir ki yine bilinçli olarak ve yine bir plan dâhilinde yapıldığında bu da ileri harekât olarak değerlendirilebilir. Geri çekilme, bir bakıma saldırganların kendiliğinden kuşatılma halidir. Bunun da tarihimizde birçok örneği vardır. Böyle bir durumda, hatalarını kabul etmeleri şartıyla karşı tarafa insaflı davranmak yine mertlik icabıdır.
İşte böyle bir savunma cephesi kurma amacıyla yapılan çekilmeler hiçbir zaman yenilginin göstergesi değildir. Fikir hayatında bunun bir nefeslenme olarak kabul edilmesi gerekir. Medyadaki çok kısıtlı imkânlarınızı fırsat bilip şuursuzca üzerinize gelenlerle aynı seviyeye düşmemek için üslûbunu koruyarak ağır başlı davranmak meydanı boş bırakmak değildir. Bu bir bakıma sağlam bir kaleye çekilip saldırganın yıpranmasını gözlem altına almak gibidir. Önemli olan, buradan ne zaman, nasıl dışarı çıkılacağını (hurûç) ve nereye, hangi düzeye çıkılacağını (urûç) hesaplayabilecek bir duruma gelmektir.
Biz bir ülküden bahsediyoruz; büyük bir ülküden söz ediyoruz. İktisadî, içtimaî, siyasî bağımsızlığı ülkü edinenlerden söz ediyoruz. Bitmeyen yolculuğun yürekli yolcularından…
Nasıl oldu da bunlar önce kendilerine olan güveni, sonra da birbirlerine olan güveni yitirdiler? Buhara’nın, Taşkent’in şiir dolu gecelerinden Akdeniz’in o gizemli mavisine yürüyenlerin korkacakları ne vardı ki?.. “Asıl korkulacak şeyin korkunun kendisi olduğunu” onlar bilirlerdi. Umutları niye kırıldı? Kimler, nasıl onların umudunu kırmayı başarabildi?
Ama biliyoruz; onlar her şeye rağmen, uzaklarda bıraktıkları yoldaşlarının yüreğindeki sıcaklığı duymaktalar. Elleri buluşacak ve kenetlenecek. Toprakta uyumakta olan tohum mutlaka kabuğunu kıracak. Öyle bir yeşerecek ki…
Alperenler tekrar yol çıkacak; uzun bir yol onları gözlüyor. Onları insanlık uğrunda bir hizmet bekliyor. Üzerlerinde onurlu bir görevin ağırlığı var. Onları hiç anlayamayan gafillerin hiçbir zaman fark edemeyeceği bir görevin gururunu taşıyorlar.
Yûnus “Bir yol bulup girmek gerek” diyor. Onları alıkoymak isteyenler olsa da bu yola girecekler. “Önderimiz yok” demesinler. Var, var… Kendilerine dönsünler, özlerine dönsünler yeter! O önderi kendi içlerinde bulacaklar. Bozuk düzenin farkında olan, karşısında olan her kutlu yolcu ayrı bir önder olacak.
Evet, “Bir bayrak rüzgâr bekliyor.” O rüzgâr aslında hiç dinmedi ama bayrağı çekecek olanlar kenara çekildi. İlim yolunda, hak yolunda cumhur yolunda, ülkenin birliği uğrunda öne çıkan kalmadı. Cumhuriyete cumhurun sahip çıkacağını belki yirmi yıl önce bizler söylemiştik. Dostlar kulak vermedi. Şimdi ise bazı kişiler, bu sözü politika için kullanır oldu.
Ne demiştik; bozuk bir düzende önde gidenlere öncü denemez. Gerçek öncülerin öne geçmesini bekliyoruz. Onlar çıkış yolunu bilirler. Bilmezlerse bile kokusunu alıp bulurlar. Onlar ışığı da bulurlar; çevreyi ve çevredekileri aydınlatırlar.
Onlar, mazlum ve mağdur bir halkın özveri ile yetiştirdiği genç “beyinlerin” üzerlerinde hiçbir hakkı olmayan zengin ülkelere göçürülmesine karşı bir çare de bulurlar.
Onlar gemi inşaatının ve deniz ulaşımının önemini bilir ve bu işe önem verirler.
Arsa vurguncularının canına okuyup şuursuzca ve hatta haince bir çarpık yapılaşmayı mutlaka durdururlar. Plan ve program onların rehberidir. Diğer Türk devletleriyle dil, kültür ve iş birliği gerçekleştirirler.
Tabuları yıkıp haksız ve yersiz ayrıcalıkları kaldırırlar.
Saplantılarla, ön yargılarla savaşırlar.
Onları bekliyoruz.
“Biz de at oynatırız, dur hele meydan olsun” diyenleri bekliyoruz. Özlemle bekliyoruz.
|
