|
“İhtiyaçlarını karşılayabileceğimi bilsem 12 çocuk daha dünyaya getirmek isterim. Bir kadının görevi önce memlekete, millete evlât yetiştirmektir.”.
Bir Aydın’da anlatılanı vardır: Yürük Ali Efe hakkında, bir de Gaziantep’te söyleneni vardır: Karayılan için.
Ak elleri kınalı kızlar, taze gelinler; analar, nineler toplanmışlar su başına, çamaşır yumaktalar. Onlar şarkı, türkü söyleyip mânilerle atışıp işe dalmışken atlıların sesi duyulur..
Kadınlar kızlar birbirini uyarır: Er kişiler gelmektedir obaya, haber verin anaya, bacıya.
Kimisi eteğini düzeltir, kimisi saçına başına çeki düzen verir...İçlerinde yalnız biri vardır ki, dünyayı umursamaz; kılını bile kıpırdatmaz.. Var gücüyle işine devam eder gider.. Uyarırlarsa da aldırış etmez, söylenenlere kulak vermez...
Karacaoğlan’ın:
Elma elma yanakları al gibi
Boyu uzar gider selvi dal gibi
Seherde açılan gonca gül gibi
Sandım kan damlamış karın üstüne
dediği gibi bu güz alması yanaklı genç kız sanki söylenenleri duymamış, konuşulanları işitmemiştir.
Karayılan, yanındaki adamlarıyla bu pervasız kızın yanına yaklaştığında atını dizginleyip şöyle diyesi olur:
-Hanım, hanım; erkek varken, sen çamaşır yıkamaya devam ediyor, dünyaya aldırmıyorsun...Bu nasıl iştir?..
Giydiği fistanın etekleri neredeyse belinde olan genç kız, yumakta olduğu çamaşırı bırakıp yerinden doğrulur. İki elini beline dayayıp Karayılan’ı küçümseyen bakışlarla süzdükten sonra cevap verir; verir ama, sözleri karşısındakinin suratında kırbaç gibi şaklar, top gibi patlar:
-Erkek mi dedin?..Güldürmeyin insanı!..Memlekette erkek olsaydı, bu mübarek toprakları düşman çizmesi çiğneyebilir, Fransızlar Antep’e girebilir miydi?!!
***
Kastamonu’da bir nutukla Şapka Devrimi ilân edildikten sonra Atatürk, şehri gezmektedir. Yol boyunca beyazlı, yeşilli Kastamonu kadınları dizilmişlerdir. Genç, yaşlı, kadın erkek, çoluk çocuğun “Yaşa!..Var ol!..” sesleri göklere yükselmektedir. Bu sesler Ilgaz’ın eteklerine, Kastamonu kalesine çarparak yankılar yapmakta, sonra göklere ağmakta, şehir tarihî günlerinden birini yaşamaktadır.
Gözler yaşlı, bakışlar umutlu, gönüller gururludur.
Gazi, manzaranın görkemine daha fazla dayanamaz. Arabasından iner. İki adım atmamıştır ki, yolun iki yanını dolduran ve tarlalara değin taşan ak çemberli, peştemallı Türk anaları Ata’nın çevresini sardıktan sonra ayaklarına kapanmak isterler...
-Ah Paşacığım... Sana yıllarca sırtımızda gülle taşıdık. Seni bize dünya gözüyle gösteren Rabbimize şükürler olsun... Ahdimiz vardı: Ayaklarını öpecektik...
Atatürk... Altın saçlı, keskin bakışlı Atatürk, gök gözlerini mendiliyle örter... Devirler yaratan, devleri deviren, orduların sırtını yere getiren Atatürk... O büyük kumandan...O büyük dâhi...O büyük Türk... O büyük kurtarıcı... Onun alev alev zekâ fışkıran gözlerinden dökülen yaşlar “Vatan aşkından başka sevgi tatmadım” diyen Türk kadınlarının üzerine damlar...
***
Yenildiğimiz bir savaştan dönen subayımıza hanımının davranışına bir bakınız:
-Hanım, hanım.. kocan geliyor!..
Yanındakilerin, yakınındakilerin, yöresindekilerin seslenmelerine, bağırmalarına, çağırmalarına aldırış etmez... İşiyle gücüyle meşgul olur... Uyarılar devam eder:
-Kocan geliyor!..
.........................................
Kadıncağızda aynı aldırmazlık sürüp gider. Bütün o bağırmalar çağırmalar, seslenmeler ona değilmiş gibi... Görenler bu hâli neye yoracaklarını, ne yapacaklarını, ne edeceklerini bilemezler...Doluya koyarlar almaz; boşa koyarlar dolmaz.
.....................
Sonunda adamcağız karısının bulunduğu yere gelir... Hanımında aynı umursamazlığın devam ettiğini görünce hayretten öleyazar...Serzenişte bulunmak gereğini duyar:
- Hu, hanım, ben geldim...Hiç oralı olmuyorsun!..
Öfkesi yüzünden okunan, kızgınlıktan gözleri yuvalarından fırlayacakmış gibi görünen kadın biraz da hiddetli cevap verir:
-Eee, n’olmuş gelmişsen?!! Sen vazifeni yaptın mı?.. Savaştan mağlup dönmüşsün, bir de tören mi beklersin be adam?!!
Yazarların öve öve bitiremedikleri, şairlerin bir taşına bir Acem mülkünü feda ettikleri güzelim İstanbul işgal altındadır. İşte o kara günlerin birinde Kadıköy’den bir erkek ses, bir yürekli ses yükselir:
“Çanakkale savunmasını yapan şehitlerin yüce ruhları önünde Türk kadınlığına ve medeniyet âlemine sesleniyoruz. Limanımıza girdiğini gördüğümüz demirden kalelerin karaya çıkardıkları yarım milyon askeri denize döken milletimizi yenik saymıyoruz. Peçelerimizi yırtan, sonra da cihan hürriyeti adına savaştıklarını ilân edenlere esefler ediyoruz.”
Bu yiğit ses, “Kadıköy Kadınları” arslanlar gibi kükrer:
“Millî hukukumuzu, namusumuzu koruyacak hükümet ve erkek yoksa biz varız..."
Ağaçlar kalem, denizler mürekkep olsa bu örnekler yazmakla tükenmez, bitmez, anlatmakla da..Bu noktada rahmetli Niyazi Adıgüzel'in .
feminist bir bayan gazeteciye söyledikleri aklımıza geliyor:
"Feminizm, Nişantaşı sosyetesinin lüzumsuz gevezeliğidir."
Erkekliğin yürekliliğiyle kadınlığın erdemlerini birleştiren bacılarım selâm sizlere...
**************
Allah bu dünyayı bizim tasarrufumuza tevdi ve emanet etmiştir. Bütün emîrler ve hükümdarlar bizim memurlarımızdır.
Sultan Sançar
Mâniler
Nezaket kalmadıysa
Ne yapayım, ne deyim
Hayret!.. Rauf Denktaş’a
Akıl verir Tayyibim!..
Sanki çölde bir vaha
Dış siyaset boş saha
Denktaş’a yol gösterir (!)
Büyük avukat Taha..
Utanmaz sıkılmazsan
Durmadan at babam at…
Her gün cevher yumurtlar
Kıbrıs’ta Ali Tal at..
Ali Osman Özcan’ın
Kolay bulunmaz dengi
Yeni kitabı pek hoş:
“İletişimin Rengi”
-Bünyamin Aksungur’a-
Nağmelerim dökülür
Tamburamın telinden
Türk’ü sevenler anlar
Türkülerin dilinden
“Dağlar dağladı beni
Gören ağladı beni”
Ben Kemal’e neyledim
Çapraz bağladı beni..
Emine Karabulut’a ..
Kolay bulunmaz rengi
Yoktur benzeri dengi
Balıkesir’e mahsus
Güzel oyunum Bengi
HORYATLAR
Ay dilim
Güneş gözüm ay dilim
Gönüller göyündürür
Horyatıyla Aydil’im
Yusuf Dursun
Ay dile
Güneş dile ay dile
Böyle horyat yazmayı
Allah vermiş Aydil’e
Mete Alpman
|
